ناصرخسرو » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۸۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نندیشم از کسی که به نادانی</p></div>
<div class="m2"><p>با من رسن ز کینه کشان دارد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ابر سیاه را به هوا اندر</p></div>
<div class="m2"><p>از غلغل سگان چه زیان دارد؟</p></div></div>

دیوان اشعار حکیم ناصر خسرو قبادیانی به اهتمام مجتبی مینوی و مهدی محقق - ج ۱ - ناصر خسرو قبادیانی - تصویر ۵۵۴

دیوان ناصر خسرو به اهتمام جهانگیر منصور - ناصر بن خسرو بن حارث القبادیانی البلخی - تصویر ۱۹۸

قصیدهٔ شمارهٔ ۸۳

نندیشم از کسی که به نادانی
با من رسن ز کینه کشان دارد
ابر سیاه را به هوا اندر
از غلغل سگان چه زیان دارد

هوش مصنوعی: این شعر به تردید و عدم نگرانی از نظر دیگران اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که نباید از کسانی که به خاطر کینه و نادانی خود می‌خواهند به او آسیب بزنند، نگران بود. همچنین به تأثیرات منفی سخنانی که بدون دلیل و از روی حسادت گفته می‌شود، اشاره دارد و می‌خواهد بر این نکته تأکید کند که باید به خود و توانایی‌های خود ایمان داشت.

قصیدهٔ شمارهٔ ۸۱

قصیدهٔ شمارهٔ ۸۲

هوش مصنوعی: من به کسی که به خاطر کینه و نادانی‌اش بر من تسلط پیدا کرده، فکر نمی‌کنم.

نندیشم از کسی که به نادانی

با من رسن ز کینه کشان دارد

هوش مصنوعی: ابر سیاه در آسمان به خاطر نرمی و صدای غرش سگ‌ها هیچ آسیب و زیانی نمی‌بیند.

ابر سیاه را به هوا اندر

از غلغل سگان چه زیان دارد؟

قصیدهٔ شمارهٔ ۸۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده