هوش مصنوعی: ای آسمان، امروز حال و هوای عجیب و غریبی در دنیا ایجاد کرده‌ای. آتش تو به خانه‌ها رسیده و جان‌ها را به خطر انداخته‌ای.

هوش مصنوعی: باغبان درختی را با زحمت و خون جگر پرورش داده بود و اکنون آن را روی زمین مانند شاخه‌ای از گل ارغوان انداخته است.

هوش مصنوعی: به دختری که در ناز و نعمت بزرگ شده، اشاره دارد، که با وجود آنکه در آغوش مهر و محبت بزرگ شده، در حقیقت به او سختی و دشواری هایی را تحمیل کرده‌اید و او را در دنیای سخت و بی‌رحم رها کرده‌اید.

هوش مصنوعی: تو گوهر ارزشمندی را که مانند آب بر روی دریای کرم می‌باشد، به رایگان در خاک انداز انداخته‌ای.

هوش مصنوعی: یک جنگجو را در دشت پر از خاک و خون به زمین انداخته‌ای و سپس او را از آسمان پایین آورده‌ای.

هوش مصنوعی: پس از سال‌ها زحمت و کوشش، این گوهر ارزشمند را به دست آورده‌ای، اما در نهایت آن را به دریا انداختی.

هوش مصنوعی: بچه‌ای که هنوز در آغاز زندگی‌اش بود، هیچ تجربه‌ای از زندگی نداشت و تو او را از جهانی زیبا و پرثمر دور کرده و به جایی نامناسب فرستادی.

هوش مصنوعی: ذوالفقار نیزه‌ای از حضرت علی (ع) بود که به عنوان یادگاری از او باقی مانده است. در این بیت، بیان می‌شود که این شمشیر را به گونه‌ای شجاعانه و قدرتمند به کار می‌بردی، به طوری که متعلقات و بار آن را از دوش دشمن برداشته و او را از میدان به در می‌کنی.

هوش مصنوعی: شما با اندوه و ناراحتی عمیق خود، روح و جان بسیاری را آتش زدید و به شدت به آنها آسیب رساندید، مانند شمعی که در آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: سنبل به موهایش با شکوهی خاص حالتی درهم و آشفته بخشید و گل به چاک شدن گریبانش سبب شد. پرندگان خوش‌صدا را از دوش لانه‌ای که داشتند، رها کردی.

هوش مصنوعی: نوشیدنی خوش‌مزه‌ای که افلاطون آن را با مهارت درست کرده بود، شما آن را برداشتید و به دست دشمنان سپردید.

هوش مصنوعی: دوستان، امروز کسی که از من دفاع کند کجاست؟ به خاطر اندوهی که دارم، قامت من خم شده است و پشتیبان من کجاست؟

هوش مصنوعی: ای زمین، تو گنجی گرانبها را در خود پنهان کرده‌ای و زیبایی‌های فراوانی را مانند چراغی زیر دامان خود نگه‌داشته‌ای.

هوش مصنوعی: تو به این زمین خشک و بی‌حیات، جانی دوباره بخشیده‌ای و آن را به مانند دریایی از مرجان‌ها زینت داده‌ای.

هوش مصنوعی: گل لاله ای که شکفته شده، حسرتی بر دل دارد، و غنچه ای که هنوز باز نشده، با دامن خود به حالت چاک درآمده است.

هوش مصنوعی: کسی را از این دنیا به سال سی و پنج برده‌ای، همان‌طور که فلک را به شکل چهار رکن درآورده‌ای.

هوش مصنوعی: بدنی که به خاطر علف‌های سبز و تازه آزرده‌خاطر و نگران شده، خوابگاه و رختخوابش را از تیغ‌های خارها خالی کرده‌ای.

هوش مصنوعی: چشمان تو مانند سرمه ای است که غبار یک کاسه درویش را می‌گیرد و به یاد می‌آورد، اما تو همچون ریگی در بیابان، آشکار و بی‌ارزش شده‌ای.

هوش مصنوعی: فتنه‌ای که در کمین است، از هر طرف سر برآورده و ذهن و دل همه را به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: دوستانش از غم او موهای خود را خاک می‌کنند و در غیبت او، خانه‌شان را ویران کرده‌اند.

هوش مصنوعی: در دشت، بید مجنون با سر برهنه در حال دویدن است و خون او باعث شده تا این مکان به خاطر زیبایی‌اش به باغی از گلستان بدل شود، دشت به خاطر آنچه که او از خود به جا گذاشته است، به دور از حسادت دیگر مکان‌ها شده.

هوش مصنوعی: غازی با دل خونین از این دنیای پر از درد و رنج، در جوانی به جستجوی عدالت رفت و بهشت را برای خود مکانی آرامش بخش ساخت.

هوش مصنوعی: از غم او بر زمین آمده‌ام، مانند کمان که بر خاک می‌افتد. دور از تیر او نشانی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: پسر به خاطر او رویش را به خاک می‌مالد و در غم او مانند ماری بر خود می‌پیچد.

هوش مصنوعی: تیغی که در نزدیکش است، به قدری به خون نشسته که انگار غرق در آن شده و تیرکشش هم در آب غوطه‌ور است.

هوش مصنوعی: چشم‌ها پر از گلودرخاک شده‌اند، مانند چشمان دامی که خنجرش به خاطر کمبود آب خشک شده است.

هوش مصنوعی: از دوری او، تبرزینی به زمین می‌کوبد و در حالتی سردرگم دهانش را باز کرده و به سرش نگاه می‌کند که طلایی است.

هوش مصنوعی: سمند او به طوری آزادانه در حال حرکت است که به دلیل عشق و شیدایی، اختیار خود را از دست داده و هر چه دارد به راحتی فدای معشوقش می‌کند.

هوش مصنوعی: از غم او ذهنم آشفته و نگران است، مثل اینکه با ناامیدی و بی‌اثری بر روی زین نشسته‌ام، بی‌خانمان و تنها.

هوش مصنوعی: پنجه‌های شاهین و باز، از قید و بند آزاد شده‌اند و اکنون تنها پوستی بر استخوان باقی مانده است که یادآور طبل باز است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و عظمت کهکشان اشاره می‌کند و می‌گوید که این زیبایی از دل آسمان نمایان می‌شود. او از شدت عشق و فراق، سینه آسمان را می‌شکافد تا معشوق را بهتر ببیند. احساساتی عمیق و پر از غم و اشتیاق در این تصویر به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: حالات و وضعیت بنده و آزاد هر دو تحت تأثیر مصیبت او قرار دارد. مانند روز قیامت که از یک گردن، سر بر می‌آورند و پرده‌های متفاوتی را به نمایش می‌گذارند، در اینجا نیز همگان به یاد حسین و مصائب او هستند.

هوش مصنوعی: ای آسمان، من و تو در روز محاسبه به خاطر کشتن میر صاحب جود (بخشش و کرامت) دچار اضطراب و نگرانی شده‌ایم.

هوش مصنوعی: مانند کودکی، اشک‌های فرزندان او را ریختی و خانه و کاشانه‌اش را با مرگی بی‌موقع و بی‌مناسبت ویران کردی.

هوش مصنوعی: مدتی است که از زندگی و تلاش پدر دور شده‌ای و از میان تجربیات دنیا، به ویژه اشعار، یک بیت برگزیده‌ای.

هوش مصنوعی: در بیابان خالی و بی‌نهایت، تو با ترفندهای فراوان خود را به نمایش گذاشتی و در نظرها جلب توجه کردی، اما مانند سرابی، حقیقتی نداشتی و فقط خیال و وهم بودی.

هوش مصنوعی: قلبی در زمین از شدت اندوه و غم شکسته و ویران شده، همانطور که آسمان ها به ناگهان با اشک‌ها به کبابی داغ تبدیل شدند، مانند تنوری که آماده‌ی پختن باشد.

هوش مصنوعی: مردم گوشه‌نشین از خود بی‌خبر شده‌اند و چشم‌های عاشقان به حالت خواب و غفلت درآمده است.

هوش مصنوعی: در این تصویر، شخصی سینه خود را بر روی زمین قرار داده و در واقع خود را وقف خدمت به او کرده است. چادرش به سمت زمین است و رو به سوی خورشید قرار دارد.

هوش مصنوعی: چشم‌ها مانند گرداب از این اندوه عمیق غرق شده‌اند و به خاطر اشک‌های بی‌پایان، پردهٔ چشم مثل حباب پاره شده است.

هوش مصنوعی: از این به بعد، دیگر سواری چون او را در وجود ندارم. چشمی که بتواند همچون او را ببیند، بیشتر از این نمی‌تواند رکاب بزند.

هوش مصنوعی: جان کسانی که حرمت دارند، به خاطر او داغدار است و خون حاتم طایی به خاطر مرگ او به زمین افتاده و نامش را تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: ای جان من! کجا رفتی که مشتاقانت در جستجوی تو هستند و قامت هم‌صحبتانت دوتا شده است؟

هوش مصنوعی: گوش زمان مانند زنگی است که از صدای تو دور شده و تو به مکانی رفته‌ای که هیچ صدایی از آن به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: ای کاش بر حال جوان خود رحم می‌کردی، که به خاطر دوری از تو، جهانی را به درد و اقامت مبتلا کردی.

هوش مصنوعی: این بیت از یک مصیبت بزرگ خبر می‌دهد که در روز قیامت نمایان می‌شود و نشان می‌دهد که آوارگی و درد و رنج به چه حالتی در می‌آید. همچنین بر این نکته تأکید می‌کند که خانه‌ها به محل عزاداری تبدیل خواهند شد و حسرت و اندوه در دل‌ها خواهد بود.

هوش مصنوعی: خونبهای تمامی موهای تو را نمی‌توان با هیچ مبلغی پرداخت کرد، حتی اگر خون دشمن تا دشت قپچاق و خطا بریزد.

هوش مصنوعی: شمعی که برای او به مهمانی آمده بود، اکنون بر زمین افتاده و مثل بدنی بی‌سر شده است. مهمانخانه‌ات از صدای خوش‌آمدگویی خالی است.

هوش مصنوعی: در اطراف آستان تو، که بر زمین قرار دارد، افرادی که در وضعیت ذلت و خواری هستند، زنجیرهای خود را به صدا درمی‌آورند و در ناله و شیونی آهنگ دروازه را به یاد می‌آورند.

هوش مصنوعی: وقتی نامه‌ام را می‌نویسم، از دوات بوی خون متساعد می‌شود و این به خاطر این است که قلمم در تصور، از جانم جدا شده است.

هوش مصنوعی: در زمانی که دیگران در مشکل و سختی به سر می‌بردند، تو به آنها کمک کرده و با عطوفت به آن‌ها یاری می‌رساندی. تو در دنیایی که بی‌پناه و بی‌یار است، مانند دست و پا برای من و دیگران بودی.

هوش مصنوعی: در زمان جنگ، مانند شیر خشمگین می‌شدی و وقتی به گفتگو می‌پرداختی، همچون باغی زیبا و سرسبز شاداب و خوشحال بودی.

هوش مصنوعی: خصلت و شخصیت تو مانند آینه‌ای شفاف و تازه بود، درحالی‌که با دوستان خود نوشیدنی می‌نوشیدی و کنار یک عارف زندگی می‌کردی.

هوش مصنوعی: اگر امروز اشک‌های فراوان بر زمین بریزد، برای او که در این جهان به خاطر تو نمایان شده، ای رواست.

هوش مصنوعی: تو رفتی و مانند گلی در خاک تیره جا گرفتی، و خون خود را همچون شبنمی بر دامن کشنده‌ات قرار دادی.