در جائی خواندم " دردا که غمت از تو وفادار تراست" که بنظرم دلنشین تر آمد

بفرموده حافظ
لاف عشق و گله از یار زهی لاف گزاف
عشق بازان چنین مستحق هجرانند
لذا بهتر بود که بیت اخر اینطور سروده میشد
بگذاشتمت غم تو نگذاشت مرا
حقا که غمت زمن وفادارتر است

فریبرز عزیر
عاشق هرگز معشوق را وانگذارد
پس فرموده حضرت مولانا بسیار نیکوست

رباعیات مولوی شرح طلب است
لذا در ابیات بیت دوم بسیار سنجیده از بگذاشت جمیع خلایق در بر بگرفته که حق را با حقیقت های جعلی جایگزین نموده اند
و غم شرط کشش و ناگریز پذیری بنده ایست که به تغیر حال ای جویای خدا گشته و چون دیگر داند عالم محضر خداست از این ناگریز پذیری عاصی شده (گرچه میگوید که ما از نا امیدی بریدیم اما چیزی که به عنوان غم مطرح شده فهم فری نیز هی که حال آنکه لذت گوارای پاکی چشید اگر در دام وسواس نی افتد از نا پاکی یعنی متعصب نشود که این خود افول است لذت تاثیر وی در هر چیز او را باز سوق دهد به تاسی از خدا)اما به هر سو که میرود میداند و میخواند خدا را اینجا خود نیز یاد هاجر افتادم در آن زمان که اسماعیل را در آغوش داشت.

استاد شهرام ناظری این قطعه رو در آلبوم یادگار دوست خوانده است. لطفا رفرنس دهی را تنها از روی بیب‌تونز انتخاب نکنید. چون بیب‌تونز این آلبوم را ندارد.

گرامی عباسی فسا

 ناباور گرامی.خیرمقدم

جناب عباسی این را فرمودند (حقا که غمت "زمن" وفادارتر است) حقا که غمت "ازتو" وفادارتر است.

البته بنده هیچ مهارتی در وزن کشی ندارم.

گرامی امیر، درود بر شما، و سپاس. من نیز نظرم بر همان: ” حقا که غمت از تو وفادارتر است“ هست چون یار ، شاعر را گذاشته و رفته و غمِ نبود یار به جا مانده، شاعر که بیوفایی نکرده که غم وفادار تر از خودش باشد، در ضمن من هیچ مشکل وزنی در بیت نمی بینم. این طور که جناب عباسی نوشته گویا بیت برایشان نا مفهوم بوده است. پاینده باشید با مهرتان