مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۹۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه ز حال بندگان میدانی</p></div>
<div class="m2"><p>چشمی و چراغ در شب ظلمانی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>باز دل ما را که تو میپرانی</p></div>
<div class="m2"><p>آخر تو ندانی که تواش میخوانی</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1452

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۶

ای آنکه ز حال بندگان میدانی
چشمی و چراغ در شب ظلمانی
باز دل ما را که تو میپرانی
آخر تو ندانی که تواش میخوانی

هوش مصنوعی: این شعر درباره کسی است که از حال بندگان خدا آگاه است و در تاریکی شب، چون چشمی و چراغ نور می‌بخشد. شاعر از او می‌خواهد که دلش را باز کند، زیرا او نمی‌داند که خدا او را می‌خواند. در واقع، این متن به ارتباط عمیق و توجه خالق به بندگانش اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۴

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۵

هوش مصنوعی: ای کسی که حال و روز بندگان را خوب می‌دانی، تو مانند چشمی هستی که در شب تاریک، راه را روشن می‌کند.

ای آنکه ز حال بندگان میدانی

چشمی و چراغ در شب ظلمانی

هوش مصنوعی: دل ما را تو می‌پرانی و نمی‌دانی که در واقع خودت را می‌خوانی.

باز دل ما را که تو میپرانی

آخر تو ندانی که تواش میخوانی

رباعی شمارهٔ ۱۶۹۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده