مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مستم ز می عشق خراب افتاده</p></div>
<div class="m2"><p>برخواسته دل از خور و خواب افتاده</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در دریائی که پا و سر پیدا نیست</p></div>
<div class="m2"><p>جان رفته و تن بر سر آب افتاده</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1448

رباعی شمارهٔ ۱۶۴۴

مستم ز می عشق خراب افتاده
برخواسته دل از خور و خواب افتاده
در دریایی که پا و سر پیدا نیست
جان رفته و تن بر سر آب افتاده

هوش مصنوعی: این ابیات از شاعر نشان‌دهنده حال و وضعیت عاشقی است که به شدت تحت تأثیر عشق قرار گرفته و در حال ناهوشیاری و بی‌خوابی به سر می‌برد. او در دنیایی غیرقابل مشاهده و غرق در احساسات غم‌انگیز به سر می‌برد، جایی که وجودش در حالت غم و جدایی از دنیا و واقعیت قرار دارد. عشق او به حدی عمیق است که روحش از تنش جدا شده و به حالت پریشانی و سرگردانی افتاده است.

رباعی شمارهٔ ۱۶۴۲

رباعی شمارهٔ ۱۶۴۳

هوش مصنوعی: مست شدم از شراب عشق و در حالتی خراب به سر می‌برم، قلبم بیدار شده و از خواب و خوراک غافل شده است.

مستم ز می عشق خراب افتاده

برخواسته دل از خور و خواب افتاده

هوش مصنوعی: در دریایی که هیچ نشانه‌ای از پا و سر نیست، روح از بدن جدا شده و جسم بر روی آب سرگردان است.

در دریائی که پا و سر پیدا نیست

جان رفته و تن بر سر آب افتاده

رباعی شمارهٔ ۱۶۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده