هوش مصنوعی: این کبوتر کوچک هم تصمیم گرفت به آسمان پرواز کند و چون صدای زنگی را از دور شنید، بالا رفت.

هوش مصنوعی: چرا پیامبری را فرستاد تا به سمت ما بیاید، در حالی که جان مرید به خودش تعلق ندارد؟

هوش مصنوعی: پرواز کن به سوی بالا، چرا که اگر بالی به زمین بیفتد، مانند درد و آسیبی است که ممکن است به تن برسد، مشابه با پیامی که به تو رسیده است.

هوش مصنوعی: چه دام‌هایی وجود دارد که جان‌ها را به سمت خود می‌کشند و این راه پنهان کجا است که از آن، این کشش آغاز می‌شود؟

هوش مصنوعی: رحمت الهی پیامی فرستاده که به این مکان بازگرد، زیرا در این قفس تنگ، روح تو به شدت در تلاطم و بی‌قراری است.

هوش مصنوعی: اما در خانه‌ای که در ندارد، تو مانند پرنده‌ای بی‌پر خواهی بود. پرنده‌ای در آسمان پرواز می‌کند، چرا که به سرعت و چابکی نیاز دارد.

هوش مصنوعی: بی‌قراری او سبب می‌شود که در نهایت رحمت خداوند بر او نازل شود و به‌قدری این حالت او را در بر می‌گیرد که همچون کوبیدن بر در و سقف باشد؛ این احساس و حالت، همچون کلیدی است که به رحمت می‌انجامد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نخوانی، نمی‌دانی چطور باید بازگشت کرد، زیرا این راه تنها با دعوت ما بر عقل نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به مرور زمان بالا برود، اگرچه قدیمی باشد، باز نو و تازه به نظر می‌رسد. در این دنیا، هر نوآوری و چیز جدیدی که به وجود می‌آید، ریشه در گذشته و تاریخ دارد.

هوش مصنوعی: بشتاب و با شوق پیش برو و پشت سرت را ننگر، زیرا در پناه خداوندی، هر چه در آنجا است، سود و فایده‌ای بیش از حد دارد.

هوش مصنوعی: بیا سکوت کن و به سمت ساقی وجود برو، زیرا او در این جام آلوده، زندگی پاک و خوشی را بخشیده است.