هوش مصنوعی: کیست که نسبت به نظر و رأی تو سر تسلیم فرود نیاورد؟ و کیست که عاشق و شیدای دیدار تو نباشد؟

هوش مصنوعی: کسی که از ترس تو غصه می‌خورد، وجود ندارد و نیز کسی نیست که به شوق تو شادی کند.

هوش مصنوعی: بخل را نمی‌توان به حساب گرفت، زیرا تو آنقدر بخشنده‌ای که هیچ چیزی از دسترنج تو کم نیست.

هوش مصنوعی: لب‌های سرخ من کجا هستند، چرا که از معدن تو نیستند؟ و آن احترام و منزلتی که باید باشد، کجا است، چرا که گدایی از تو نیست.

هوش مصنوعی: اوصاف و ویژگی‌های تو به جان‌ها مرتبط است، ولی هیچ رگی وجود ندارد که این ارتباط را محدود کند یا تنگ کند.

هوش مصنوعی: این جهان و دنیای دیگر مانند دو کف دست هستند و تو مانند جان آن کف‌ها هستی. چه فایده‌ای دارد، چون بخشش و سعه‌صدر تو بی‌نهایت است.

هوش مصنوعی: چشم کسی در این باغ نمی‌بیند، که گلی به خاطر عشق تو رقص کند و وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: غافل، زاری و شکایت می‌کند از ظلم و ستم مردم. اما در حقیقت، جز شنیدن صدای ناله‌های تو، چیزی نیست که به انسان قوت قلب دهد.

هوش مصنوعی: حرکت و تأثیرات این کلمات ناشی از وجود توست و هر یک از آنها جز اندوه و درمانی برای تو نیستند.

هوش مصنوعی: زخم‌های معلم از آن چوبی است که به دست اوست. چه کسی است که از قضا و قسمت تو جداست؟

هوش مصنوعی: شبیه یک سگ که چوب را می‌گزد، این افراد هم می‌خواهند تو را آزار دهند، اما در دلشان هیچ درکی از عواقب کار خود ندارند.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند از درد جسم و آزار مردم رهایی یابد، مگر به یاد تو و ستایش تو.

هوش مصنوعی: اگر این چوب را بشکنی، نه فقط اینکه از مقدار چوب کم نمی‌شود، بلکه ریخته شدن دو یا سه چوب دیگر هم تو را رها نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: صاحب تمساح از غم مردم فرار کرد، روحش به کجا رفت که جایی برای تو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هرچه زحمت و سختی به تو رسیده، کافی است. خود را با داستان یونس مقایسه نکن که سرنوشت او با تو متفاوت است و تو مقام و ارزشی فراتر از آنچه فکر می‌کنی، داری.