هوش مصنوعی: شنیدم که تو از خدمتی که کرده‌ام، تقدیر و ستایش کردی. حالا من چطور می‌توانم جبران کنم در حالی که تو همیشه به من محبت کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: تو مانند سنگ قیمتی و جانت مانند کهربا است که به رحمت، برگ کاهی را از روی زمین برداشتی.

هوش مصنوعی: تو با مهارت و قدرت خود، یک آهن بی‌ارزش را به یک آینه درخشان تبدیل کردی.

هوش مصنوعی: از طوفان نابودی رهایی یافتی، چراکه هم مقام نجات را داری و هم وسیله‌ی نجات را.

هوش مصنوعی: ای دل، اگر همچون عود (چوب خوشبو) سوخته‌ای، پس بدان که دیگر از سوختن نمی‌هراسی. و اگر هنوز خامی، پس همین حالا بسوز و شعله‌ور شو، چون اکنون زمان آن است که چون عود در آتش بسوزی و وجودت معطر و نورانی گردد.

هوش مصنوعی: در زیر سایه خوشبختی خوابیده‌ام و پنج حس من را به دریچه‌ای برای دیدن دنیا گشوده است.

هوش مصنوعی: بدان که ممکن است به زودی از راهی که بی‌پر، بی‌پا و بی‌سر است، به سمت شرق و غرب بروی.

هوش مصنوعی: در آن مسیر، نه مانع و زحمتی وجود دارد و نه کسی از ترس به آنجا می‌رود و نه کسی که به جدیتی خاصی مشغول باشد.

هوش مصنوعی: فراتر از مرز آسمانی که به رنگ آبی تیره است، جان از ظلمت و تاریکی رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: چرا بر افرادی که لبخند می‌زنند، می‌گرید؟ چرا در جایی که هستی نمی‌مانی و به آنجا نمی‌نگری؟

هوش مصنوعی: این جمله به این نکته اشاره دارد که از این شیرین‌کاری‌ها و تجربیات زندگی، تنها چیزی که می‌توان به دست آورد و درک کرد، همان خوشی و لذت است و بیشتر از آن، چیز دیگری به دست نخواهد آمد. به نوعی، می‌گوید که باید در این دنیا تنها به شیرینی و لذت‌ها بسنده کرد و به دنبال چیزهای اضافی و بیهوده نرفت.