هوش مصنوعی: ای همدم ما، خواجه ابوبکر ربابی، اگر به دل نگاهی به دنبال نان و کبابی داری، چندی نیکو کن.

هوش مصنوعی: عشق همچون آتش است که می‌سوزاند، و انسانی که در این عشق گرفتار شده، مانند شترمرغی است که به دنبال طعمه‌اش می‌دود. او به یادگیری و کسب تجربه مانند عقاب در میانه این جستجوست.

هوش مصنوعی: زندگی گاهی به ما خوشی و نعمت می‌دهد، اما باید مراقب باشیم که این دنیا فریبنده و ظاهری فریبنده دارد. این دنیا به ما وعده‌های خوبی می‌دهد، اما در واقع ممکن است ما را به هدف‌های فراموش‌شده یا نادرست بکشاند.

هوش مصنوعی: بر حذر باش از خوردن لقمه‌ای که تو را به آتش می‌کشاند، زیرا بدون آن لقمه، آتش درونت را خاموش‌تر می‌کند و در این صورت، نعمت و روزی را در دل و جان خود خواهی یافت.

هوش مصنوعی: زمانی که خون از بدن تو می‌ریزد، این خون نه از حلق و گلو که از میوه‌ی تر و شیرین است.

هوش مصنوعی: ماهی که در حال حاضر ما را بلعیده، چه غذایی خورده است که در چشم کسی نمی‌آید و برای مردم عادی قابل دیده شدن نیست؟

هوش مصنوعی: این متن به این معناست که از نعمتی که به‌طور پنهان وجود دارد، انسان می‌تواند بهره‌مند شود و این بهره‌مندی باعث رشد و فزونی او می‌گردد. همچنین، گوینده به تأثیرات مثبتی که از این نعمت ظاهر می‌شود اشاره می‌کند و به نوعی به زیبایی و شکوه آن نیز اشاره دارد.

هوش مصنوعی: اگر این عشق بیرونی تو را خراب کند، مانند سنبل که دانه‌اش را در روز خراب می‌کند.

هوش مصنوعی: آن خوشه گندم از زمین سر بیرون آورد و گفت من در حقیقت مرده بودم و اکنون با برکت و حق نتیجه زنده شدم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی قیامت را ببینی، به باغ نگاه کن و سرسبزی قبرها را تماشا کن.

هوش مصنوعی: ما افرادی هستیم که از خاک ریشه گرفته‌ایم و امروز مانند سروهایی بلند و سرفراز به خود می‌بالیم و با افتخار زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: سکوت کن و بدون حرف بگو، چون اگر دشمن حرفی بزند، مردم فکر می‌کنند صحبت‌های تو تحت تأثیر افراد دیگر یا کتاب‌هاست.