هوش مصنوعی: اگر من پول و ثروت داشتم، دوستی‌ام چه کمکی می‌کرد و اگر دوست من بی‌پول باشد، چرا باید نگران باشم؟

هوش مصنوعی: خدایا، به مردانتان که از دنیا جدا شده‌اند، احترام بگذار و اگر خودت از این دنیا رها هستی، چرا او از پیش من کم ارزشتری شده است؟

هوش مصنوعی: ای محبوب، اگر مرا می‌خواهی یا می‌خواهی همدرد و همراه من باشی، آه و افسوس نکن و حسرت به دل راه نده، زیرا سرنوشتم از این بهتر بود.

هوش مصنوعی: ای معشوقه زیبا و دل‌انگیز، اگر چشمت سیراب باشد و به تماشای زیبایی‌ها مشغول، این دنیای گذران را رها کن و به ما بپیوند. اگر از زیبایی تو بهره‌مند شویم، به راستی زندگی‌مان زیباتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: انسان به خاطر طمع و خواسته‌های خود، خود را از دیگران جدا می‌داند، در حالی که اگر او بی‌طمع بود، همه افراد را مانند یکدیگر و نزدیک به خود می‌دید.

هوش مصنوعی: بیا مانند ما باش ای زیبای دلربا، نه به دنبال نعمت و مال باش و نه به دنبال مقام و قدرت. اگر ابلیس هم چنین می‌بود، حاکم و عالم می‌شد.

هوش مصنوعی: تو از ابلیس فاصله داشتی، چرا که در حقیقت او را ستایش می‌کردی. بی‌رحمی او را به عنوان وفا می‌دیدی و بیماری‌اش را با سخاوت معنوی درک می‌کردی.

هوش مصنوعی: به چه خوش‌شانسی است درویش که از نیازها و وابستگی‌ها آزاد است! اگر می‌دانستی که در این حالت، همه چیز در دست توست و فقط توهّم عدم وجود دارد، زندگی‌ات دگرگون می‌شد.

هوش مصنوعی: جهان چیزی بیشتر نیست و ما هم فقط در حال خیال و خواب هستیم. اگر کسی متوجه شود که در خواب چه درد و غمی داریم، حتماً نگران خواهد شد.

هوش مصنوعی: شخصی در خواب و اندیشه عمیق فرو رفته است و اگر از این خواب آشفته بیدار شود، زندگی‌اش بهتر و سرشار از نعمت خواهد بود.

هوش مصنوعی: یکی در غم و اندوه به سر می‌برد و دیگری در خوشی و نعمت به سر می‌برد. اگر تو هم بیدار و آگاه باشی، نه تنها آن غم زندان تو نیست، بلکه بهشت هم در دنیای تو معنا پیدا می‌کند.