هوش مصنوعی: بيا که من هستم، در را باز کن. بستن در نشان رضایت نیست.

هوش مصنوعی: در دل هر ذره‌ای، نشانه‌ای از وجود تو وجود دارد، اما تا زمانی که آن در را باز نکنی، این نشانه در نهان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای کسی که صبح را شکافتی و پروردگار صبحی، درهای زیادی را برای ما بگشای و بفرمایی که وارد شویم.

هوش مصنوعی: من که مانند نی هستم، به تو می‌گویم که در را برای ورود من باز کن و راه را برای من فراهم کن.

هوش مصنوعی: کبریت بر آتش آمد و گفت: ای دلبر، بیا بیرون و به من بپیوند.

هوش مصنوعی: صورت من با صورت تو یکی نیست، اما من به طور کلی در روحتان جلوه‌گر هستم، همان‌طور که غطایی بر روی چیز دیگری قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی که به تو نزدیک شوم، چهره و معنای تو چنان بر من تأثیر می‌گذارد که وجود من در ملاقات با تو به کلی از یاد می‌رود.

هوش مصنوعی: آتش گفت که من از وجود خود بیرون آمدم، پس چرا باید چهره‌ام را بپوشانم؟

هوش مصنوعی: به دیگران بگو که از من یا نتایج کارم خبر داشته باشند و این موضوع را به دوستان و نزدیکان خود نیز منتقل کنند.

هوش مصنوعی: چاگرچه کوه بزرگ و محکم است، اما امت من می‌تواند در برابر سختی‌ها مانند کهربا با مقاومت و استحکام باشد.

هوش مصنوعی: کاهربای من که شایسته‌ی توجه و دقت است، از عدم ایجاد نشده، بلکه مانند کوه حرا با ویژگی‌های خاص خود به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: من در دل تو حضور دارم و همه چیزم وابسته به عشق توست. بیایید با هم به دلخوشی و محبت بپردازیم.

هوش مصنوعی: عشق من و محبوبم، همچون جوهری گرانبهاست که از دریا می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم بگویم یا نگویم، سایه‌ام هیچ‌گاه از من جدا نبوده است.

هوش مصنوعی: اما از جای خود بر می‌دارم تا زمانی که ملاقات او نمایان شود و روشنی یابد.

هوش مصنوعی: برای این که او بفهمد که فرزند ماست، باید از دشمنان جدا شود.

هوش مصنوعی: به ساقی نگاه کن و بشنو که باقی‌مانده ماجرا را با زبان جاودانگی بیان می‌کند.