هوش مصنوعی: وقتی از من دوری می‌کنی، دلی غمگین و تنگ می‌شوم. اما زمانی که غم به سراغم می‌آید، از لطف آن غم شرمنده می‌شوم.

هوش مصنوعی: غم‌های تو به من اجازه ندادند که حتی یک لحظه ناراحت شوم، عشق و یاد تو به قدری در دل من است که نمی‌گذارند حالت انسانی و طبیعی خود را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: همه موجودات جهان با اندوه تو زنده می‌مانند، اما من کسی هستم که خواسته‌ام غمی داشته باشم که به خودی خود در آن ثابت بمانم و وابسته به چیز دیگری نباشد.

هوش مصنوعی: عجب دردی به وجود می‌آوری که آن درد را درمان کند. عجب حالتی به وجود می‌آوری که بتوانم از آن لذت ببرم.

هوش مصنوعی: به دنبال کسی هستم که ارزش جان فداییش را داشته باشد، همانطور که من نیز در نظر دارم به کسایی که این ویژگی را دارند، تعلق خاطر داشته باشم.

هوش مصنوعی: رنج تو باعث نمی‌شود که من ناراحت شوم، چون خودم هم دچار رنج و زحمت هستم. و ثروت تو اجازه نمی‌دهد که من به فقر و نیازمندی دچار شوم.

هوش مصنوعی: صبح تو به من اجازه نداد که روشن شوم و شعله‌ای برافرازیم، و حضور تو مانع شد که من بتوانم با دلایل قوی حرف بزنم.

هوش مصنوعی: اگر خیال خاصی در ذهنم بیفتد که آن را از یاد ببرم، حتی اگر بخواهم به خاطر آن احساساتی چون خونریزی را تجربه کنم، در نهایت من از آن احساس خوب نخواهم بود.

هوش مصنوعی: من از عشق تو چنان می‌سوزم که خیال هر دو جهان را نیز بسوزانم. می‌خواهم مانند شمعی باشم که این دو پروانه (محبت) را بسوزاند.

هوش مصنوعی: سکوت کن و کمتر از وضعیت خودت صحبت کن. چرا باید به کلماتی که من دارم اشاره کنی؟ خودت چرا درگیر این مسائل هستی؟