هوش مصنوعی: عشق باعث شده که دلم بسیار درد بکشد. چه کنم که تو در کنارم هستی و من از دوری تو در غم و حسرت به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر دل تو از محبت دور شود، دلم چه جای تعجب دارد؟ دل من مانند شیشه‌ای است که بر دل تو تکیه دارد و تو سنگی سفت و سختی.

هوش مصنوعی: نگاه کن که چقدر به من گرمی می‌بخشی. اگر کمی به من توجه کنی، می‌بینی که آتش وجودم از این جرقه‌ی عشق روشن نمی‌شود.

هوش مصنوعی: نگران کسی نباش که بیشتر از من غم دارد، چرا که غم او خیلی بیشتر از آن چیزی است که بتوان شمارش کرد یا به حساب آورد.

هوش مصنوعی: ای خدا، ماه من تو هستی. چه اندازه زیبایی چهره‌ات که از گوش‌هایت تصویر گوشواره‌هایت را نمایش می‌دهد.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است کودکی مانند تو، که هنوز در گهواره است، سر به زیر آورد و خضوع کند، در حالی که به مقام پادشاهی دست یافته است؟

هوش مصنوعی: اگر زیبایی‌ات را نبینم، چه فرقی می‌کند؟ نه می‌توانم بر چشم‌هایم چشمی ببندم و نه قادر به تحمل نظاره تو هستم.

هوش مصنوعی: وقتی تو را می‌بینم، چهره‌ات به حدی جذاب است که می‌خواهم از خودم دور شوم و فقط به دیدن تو فکر کنم، انگار که نمی‌خواهم دوباره به خودم برگردم.

هوش مصنوعی: چرا که ماه زیبایی از آسمان پایین آمده، اگرچه ممکن است نقصی در او باشد، اما همچنان درخشانی‌اش به یادگار مانده و به قشنگی وصف‌ناپذیری ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، من مانند غباری هستم که از دنبالت افتاده، اما تو که با شتاب و سوار بر اسبت می‌روی، چه غمی داری از من که پیاده‌ام؟

هوش مصنوعی: آدمی که در شوری و شادمانی است، نمی‌تواند به کسی که دلی غمگین و پژمرده دارد، حسادت کند. زیرا آن شخص دلش به شادی و خوشبختی دیگری خوش نیست و در واقع خودش هیچ نقشی در این خوشحالی ندارد.