هوش مصنوعی: من در غربت شبیه یوسف، مثل او در زندان و دل تنگی خودم مانده‌ام و پسرم که گم شده، در گوشه‌ای از دل حزن و اندوه من نشسته است.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که با دوستانش در دوری خوشی می‌کند، حتی اگر گاهی کسی به یاد آن فرد بیفتد که در وطن خود، بدون همراه و تنها مانده است.

هوش مصنوعی: چه کار می‌توانم بکنم زمانی که از خودم دور افتاده‌ام؟ اگر خودم را خالی کنم، این زندگی که تنها جسم من مانده چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم دور از آن گل زندگی کنم، چه امروز و چه فردا، چون لانه‌ی بلبل در چمن خالی مانده است.

هوش مصنوعی: با شمشیر تو از هم جدا شدم و بر سر خاک من هیچ غباری نیامد، انگار دل او هنوز از این کفن خونین کیفی دارد.

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر جدایی از محبوبش جان داده، می‌داند چه تلخی و درد تا ابد در زندگی‌اش باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق و تلخی اشاره دارد که فردی احساس می‌کند. او از حسرتی صحبت می‌کند که در دلش وجود دارد و بر وقوع یک دوری یا جدایی تأکید می‌کند. او می‌گوید اگرچه باده و می به او حس شادابی می‌دهند، اما یاد و خاطره‌ای از عشق یا زیبایی که دور از دسترس است، همچنان در وجودش باقی مانده و او را آزار می‌دهد. در واقع، او به شکلی بیان می‌کند که حالتی از سرخوشی به خاطر این درد و دوری نمی‌تواند او را کاملاً شاد کند.

هوش مصنوعی: قلم دیگر نمی‌تواند بنویسد، اما دل هنوز از غم جدایی پر از گفت‌وگوست و بر لب‌ها هزاران حرف ناگفته مانده است.