هوش مصنوعی: اگر ناز و زیبایی مسیح نتواند کسی را به خود جلب کند، تو که جان او هستی و عمرش را در دستان خود داری، چگونه می‌توانی او را از دست بدهی؟

هوش مصنوعی: خدای من، آن چشمی که تو با این همه حیا و شرم، رازهای پنهانش را نگه می‌دارد، چه چشمی است؟

هوش مصنوعی: احساس شگفتی و ترس تو بسیار خوب است، زیرا در هنگام سخن گفتن، زبان تو به خاطر حیرت و شگفتی‌ات به نوعی در این گفتگو حضور دارد.

هوش مصنوعی: می‌روم چون کسی که به خاطر حسادت آسیب دیده، تو هم منبع سود او هستی و هم مسئول خسارتش.

هوش مصنوعی: من همیشه در اطراف باغ و بهار می‌گردم، اما تو به مانند خط زیبا و دلنشینی هستی که فصل پاییز آن را شکل می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر در این باغ قدیمی بمانی، من از خداوند خواهش می‌کنم که تو همان نخل جوانی باشی که در اینجا قرار دارد و سال‌ها باقی بماند.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم پیوند دل من با تو به گونه‌ای باشد که تو مانند گسلی میان دو جهان من باشی.

هوش مصنوعی: اگر عذاب و پاداشی وجود ندارد، پس خوشا به حال عاشق تو که در روز قیامت نگران او خواهی بود.

هوش مصنوعی: اگر روز قیامت تو را به دنیا بیاورند، این همان روزی است که باید زمان را بفهمی و از آن بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: ای دل، همه از پیوند با او برخوردارند. چرا تو همچنان چون مراقب مگسان بر سر سفره‌اش نشسته‌ای؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه دستت کوتاه است و ممکن نیست به آرزویت برسی، چگونه می‌توانی شبی در دایرهٔ موهای او باشید؟

هوش مصنوعی: ای دل، کاش می‌توانستی از دور صدای تیرش را بشنوی و چاشنی کمانش را بچشی.

هوش مصنوعی: زخم تیر عشق از دل محبوب خوشایند است، چون به‌دنبال آن ممکن است کسی دیگر اشاره‌ای به آن جراحت نکند، اما تو باید همیشه نشان‌دهنده‌ آن باشی.

هوش مصنوعی: از خانه زین نوری درخشان به بیرون می‌تابد، ای دل، سریعاً حرکت کن که شاید دمی میسر شود که در صف تماشاگران زیبایی‌اش قرار گیری.

هوش مصنوعی: به یاد من باش که چگونه در آتش عشق غوطه‌ور شدم. هر زمان که جرات کردی، دستت را به سوی من دراز کن و احساسی به من نشان بده.

هوش مصنوعی: محتشم به خاطر تو دلش را به تو سپرد و امیدوار بود که تو همیشه واسطه‌ای برای امنیت و آرامش او باشی.