هوش مصنوعی: تو چه چیزهایی را می‌گویی که به تو فهمانده‌ام، این که از لطف و محبت خودت دور شده‌ای و به این وضعیت ناگوار دچارم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: به دلیل خشم شدید تو، آتش عشق تو خاموش شده است و عاشق نمی‌تواند روی خود را از تیرگی قهر تو برگرداند.

هوش مصنوعی: از آن نگاه، کاروان صبر در حال فرار است و برای اینکه خواب را در آن کاروان بگذارد، تیغ‌ها را پشت مژه‌ها پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: مژه‌هایش به اندازه‌ای تاثیرگذارند که بیشتر از ابرویش بر دل می‌نشیند، و تیر و کمانش به نرمی و با احساس، هیچ حرکتی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: بدون تو به باغ و چمن نخواهم رفت، ای زیبایی! زیرا در چشم من این باغ گل مانند جهنمی می‌نماید که روشن شده است.

هوش مصنوعی: من از عشق تو به شدت نگرانم و ترسیده‌ام، بنابراین از شلوغی و هیاهوی آن دور می‌شوم تا از غم جدایی روم.

هوش مصنوعی: محتشم، تو که مانند شمع می‌سوزی، برای چه اینقدر به خاطر خودت دچار سختی و آتش می‌شوی؟ آیا هیچ‌کس برای این همه سوز و گداز تو ارزشی قائل است؟