هوش مصنوعی: زمانی که عرق صورتت را پاک می‌کنی، آستینت به سمت زمین می‌رود و از آنجا آب حیات به جلو می‌آید.

هوش مصنوعی: بی‌خبر به دل فقیر و بینوایم وارد شدی، ای شاه! تو که به خانهٔ گدا نیامده‌ای، چرا اینگونه عمیق در دل من نشسته‌ای؟

هوش مصنوعی: در مسیر او که با قامت بلند و graceful است، پایم در گل فرو رفته و به زحمت می‌توانم حرکت کنم. افسوس که اگر سرش را به سمت من بگرداند، دردی عمیق از غم در دل حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: سوارکاری که مست و شاداب شده است، در هر جا به سوی کسی دیگر می‌رود و هیچ کس نمی‌تواند او را از این حالتی که به آن دچار شده، به عقب برگرداند.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبای تو مانند نرگس، آتش عشق را در دل من روشن می‌کند و از چشمانم اشک به زمین می‌ریزد که همچون گل‌های آتشین بر دل من می‌افتد.

هوش مصنوعی: سفیدی چهره‌ام نشان از احترام و خضوع من در مقابل توست. وای به حال من اگر خاک پای تو را به سر بریزم به نشانه‌ی تواضع و فروتنی.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند محتشم با فروتنی و ادب سر به خاک humility می‌گذارد و به خدمت تو می‌آید، را می‌توان شایسته مقام و احترام دانست.