هوش مصنوعی: ای آقا بوالفرج، اگر مرا فراموش کنی، دل افسرده و غمگین من شاد نخواهد شد.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که هرکس که وابسته به تو باشد، مانند من که وابسته و آزاد هستم، بنده‌ای آزاد است؟

هوش مصنوعی: با کمال افتخار می‌گویم که من شاگرد تو هستم و از اینکه تو استاد منی، بسیار خوشحالم.

هوش مصنوعی: ای رونی، تو که در بغداد نشسته‌ای، زیبایی‌ات همچون بغداد است.

هوش مصنوعی: شاید آگاهی تو از من کم باشد، اما اشک‌های من مانند باران، رنج‌ها و دردهای وجودم را شستشو می‌دهند و از بین می‌برند.

هوش مصنوعی: در دل آتش غم، فلز نرم و گداخته‌ای به وجود آمده است، که انگار وجود من نیز مانند آن فولاد قوی و محکم شده است.

هوش مصنوعی: کسی که خوب می‌بیند و می‌تواند به درستی تشخیص دهد، چه نزدیک و چه دور، از فریاد من آگاه شد و صدای من به گوشش رسید.

هوش مصنوعی: در این سال پنجاه و پنج بار وعده دادم که هیچ چیز نمی‌تواند مرا از هدفم دور کند.

هوش مصنوعی: روزگار به خوبی می‌گذرد و در دل خود شکوفه‌ها و زیبایی‌های فراوانی را جای داده است.

هوش مصنوعی: هواپیما مانند شکارچی، طعمه را شکار می‌کند و من، مانند عقابی که در پی غذایش است، به دنبال هدف‌هایم هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که مانند باد و آب در دشت و کوه پراکنده می‌شوم، تیغ من همچون آب و بهاری است که به سرعت به هر سو می‌وزد.

هوش مصنوعی: من با این دنیا تلاش می‌کنم که کارهایم را به درستی پیش ببرم، اگر شانس و بخت به من کمک کند.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که روزگار حقم را به من ندهد، از آن جدا نخواهم شد.

هوش مصنوعی: هیچ‌گاه فراموشم نکن، زیرا من نیز هرگز تو را فراموش نمی‌کنم.