هوش مصنوعی: اگر تو نیز در چین، مانند بت و مجسمه‌ای زیبا به خدمت او می‌نشستی و به خاطر شگفتی او سر خم می‌کردی، چه بود؟

هوش مصنوعی: اگر آزادی هم این است که بنده تو باشم، من امروز به خاطر تو حاضرم که حتی طلا و جواهرات را هم نادیده بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر تو در خوبی ها ادعایی بکنی، باید بدانی که یک جمعیت از نیکان و خوبی ها در پشتیبانی تو قرار دارند.

هوش مصنوعی: بسیاری از زیبایی‌های تو به خاطر خودت است و اگر این ملاک‌ها نبود، هیچ‌چیز نمی‌توانست تو را از مقام و منزلتت دور کند.

هوش مصنوعی: اگر تو آن زلف زیبایی را نمی‌افراشتی، چگونه می‌توانستی بر مه تابان قدم بگذاری؟

هوش مصنوعی: اگر در دنیا یک معشوقی چون تو در زیبایی وجود داشته باشد، همه صحبت‌ها و گفتگوها درباره همان معشوق خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر تو اینگونه نیستی که از من دور شوی، پس خون دل عاشقانه من به کجا باید برود و چه کسی را به جرم عشق تو متهم کنم؟

هوش مصنوعی: تو با دل غمگین و تازگی عشق من چه ارتباطی داری، اگر نبودن تو، گل سوسن تازه و گل نرگس هم در غم خواهند بود.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دو رخسار خود می‌گوید که بر آن‌ها نشانه‌ای از راز دلش حک شده است. او اشاره می‌کند که اگر بخواهد، می‌تواند آن راز را با اشک‌هایش به نمایش بگذارد و نشان دهد چه چیزی در دلش می‌گذرد.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم مانند و نسیم صبحگاهی باشم که لطافت و شادی را به گل‌ها هدیه می‌دهد، نه اینکه با نفس سرد و بی‌روح خود، زیبایی را کمرنگ کنم.

هوش مصنوعی: آن خویی که بر روی معشوق نشسته است، از شرم و حیا به گونه‌ای رفتار می‌کند که گویی مانند گلبرگی است که بر زمین افتاده و به آرامی دراز کشیده است.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی تو جادویی و سحرآمیز نبود، چگونه می‌توانست لاله و نرگس در کنار تو به این زیبایی بیفزایند؟

هوش مصنوعی: اگر امروز در آرزوی وصالت نبودم، در کل دنیا چه غمی می‌داشتید؟

هوش مصنوعی: اگر تو نباشی و از دست دادن تو باعث غم و اندوه من باشد، پس این دل من در شادی و خوشی چه کمبودی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر تو آدم بدخویی نیستی، پس در این صورت بدخویی در همه مجالس و محافل، مخصوصا در محضر شاهان، نشانی از تو نیست.

هوش مصنوعی: اگر مسعود به انصاف رفتار نمی‌کرد، حکومتش بر مردم مانند ظلمی از سوی آسمان ستمگر بود.

هوش مصنوعی: امروز برای تو ستایش و تعریف کردن کافی نیست. تو به قدری ارزشمند و باارزش هستی که همچون درختی پرمیوه، هر باری که برمی‌دارم، فقط یک صفحه از شایستگی‌هایت را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر برای دشمن نیستی که دستور بدهی، هر سخن که بگویی، بیدردی و نعمت است.

هوش مصنوعی: تو در این جهان هیچ دشمنی برای او نیستی، زیرا تمام ویژگی‌های او بردباری و generosity است.

هوش مصنوعی: اگر تو نیستی، آن رأی روشن و درخشان مانند شب، تمامی عالم را پر از تاریکی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی و نیاز داشته باشی، او را به آسمان بفرست تا ستاره‌ها او را یاری کنند.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان به نعمت‌ها عادت کرد، چرا که اگر با وجود نعمت‌ها سیر نشویم، حاکم دوران، خود نعمتی است.

هوش مصنوعی: تو به خوبی درخشیدی و خود را نشان نداده‌ای، اگر نه، مقام عالی و ارزشمند یک انسان به اندازه مقام پادشاهان و بزرگواران است.

هوش مصنوعی: اگر تو وجود نداشته باشی، به خاطر وجود و ارزش او، در میان تمام موجودات جهان، تو در حقیقت عدم هستی.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان شده که اگر به گیاهان نیاز باشد، در غیر این صورت، خطر و آسیب‌هایی که از خنجر به وجود می‌آید، بر تمام هندوستان سایه خواهد افکند.

هوش مصنوعی: اگر با عزم و اراده اوست، آسمان همیار و یار ما شده است، وگرنه آسمان همچون شیر بی‌خاصیتی که در زمین افتاده، بی‌فایده خواهد بود.

هوش مصنوعی: در دنیا هیچ‌کس را نمی‌بینی که به اندازه‌ی گنهکار، در پناه امن باشد؛ زیرا جایگاه او مانند کعبه از امنیت و حرمت برخوردار است.

هوش مصنوعی: شخصی را توصیف می‌کنم که در میادین نبرد مانند یک قهرمان بزرگ است و شجاعت و قدرتش به حدی است که انگار تاجی به نشانه سلطنت بر سر دارد و در عرش معالی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر تو از بخشندگی او بهره‌مند نباشی، پیوسته در انتظار نعمت‌ها خواهی بود و شکمت از هر غذایی خالی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی که دشمنی کنی، اموال و ثروت او به مانند زینت و زینت‌سازی او خواهد بود، زیرا آن که با او دشمن است، احترام او را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: در سراسر دنیا، انصاف و عدالت وجود ندارد، مگر آنکه اراده و رأی قوی بر کارها حاکم باشد.

هوش مصنوعی: در شعر می‌گویم که اگر دعا نکنم، همیشه به وجود این دنیا و چرخه‌اش قسم می‌خورم.