هوش مصنوعی: لب‌های شیرین تو کام ما را سیراب نمی‌کند و دل‌های تنگ و ناراحت، همیشه برای بدست آوردن آن لب‌ها با هم در رقابت‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌خواهم بوسه‌ای را به رقیب بدهم، لب‌های زیبای تو را بهانه قرار می‌دهم و در این میان، تأخیر و لذت را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: همیشه از خدا خواهانم که به وصال تو برسم، زیرا وقتی به دعا می‌پردازم، فرشته به دعاهایم آمین می‌گوید.

هوش مصنوعی: اگر خوشبختی و ثروت را به من بدهی، من به خیال تو، که در کنارم هستی، هیچ چیز دیگری نمی‌خواهم و حتی از مقام و بزرگی هم برایم مهم نیست.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که حالا که خواب شب و آرامش را از ما به خاطر چشمان مست و زیبای تو گرفته‌ای، دیگر نباید انتظار داشته باشیم که به خواب برویم و سر بر بالین بگذاریم. به عبارتی، زیبایی و جذابیت تو ما را از آرامش و خواب دور کرده است.

هوش مصنوعی: ای دل، اگر آنچه داریم ارزشمندی نداشته باشد، دیگر دلی را به خاطر آن سنگین نکن و به معامله نپرداز.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به شهری به نام دهلی می‌رسد و از جایی خبر می‌گیرد که آیا کسی به نام خسرو در آنجا هست تا سخنان شیرین و دلنشین او را بشنود. شاعری دلش می‌خواهد که کلام و شعرش با گیرایی و زیبایی خاصی شنیده شود و در جستجوی مخاطبی مناسب است.

هوش مصنوعی: وقتی کلامت به زیبایی و کمال از سخن خسرو و حسن هم فراتر رفت، دیگر انتظار تحسین و ستایش از این و آن را نداشته باش.