هوش مصنوعی: سپاس خدایی را که آسمان‌های بلند را آفرید و نور هدایت را به کسی که نشانه‌هایش را مشاهده کند، وحی کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف ارزش و زیبایی یتیمان می‌پردازد. در آن، به ستایش یتیمان و مقایسه آنها با جواهرات گرانبهایی مانند مروارید در دریا اشاره می‌شود. اگرچه یتیمان ممکن است در زندگی خود دچار نقصان و کمبود باشند، اما ارزش آنها همانند جواهرات گرانبها در آسمان است و در این جهان، یتیمان نیز می‌توانند با ارزش و با بها باشند.

هوش مصنوعی: شمع آسمان نمایانگر زیبایی و شادابی است، اما گلستانی که در آن قرار دارد، جایی از خوبی و خوشی نیست. راهی که او پیدا کرده، مسیر مورد تأیید نیست و در نهایت، او از نظر دیگران مردود و ناکام است.

هوش مصنوعی: بیت المقدس محل و نشانه‌ای از اوست، و ابروهایش مانند محراب خضر است. در عین حال، تاریکی‌های گیسوانش مانند ماهی است که در شب ظاهر شده.

هوش مصنوعی: از کاخ بدعت و نوآوری در صبح رسالت و پیامبری که مانند شمشاد قدی بلند و زیبا دارد، بایست که ثابت و استوار بمانیم مانند خورشید و نور صبح.

هوش مصنوعی: آدمی که از روی ناز و غرور خود دم می‌زند، در حقیقت به مقام‌های بلند دست یافته است. اما در واقع، آنچه او به آن می‌بالد، فقط ظاهر دنیوی است و حقیقت، چیزی دیگر است.

هوش مصنوعی: در قصر قیصر، خدمتی چون فرّاش وجود دارد که در مقایسه با نعلین او، تاج‌های بزرگان نیز در کنارش بی‌ارزش است و پیغمبران هم در کنار او، همچون ستاره‌ای دور از مرکز، جلوه‌ای از گناه‌های خود را شاهد هستند.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، بر روی سر او تاجی از طلا قرار دارد و از شکوه و زیبا یی او به وضوح پیداست، همان‌طور که لشکرش به طرز حیرت‌انگیزی افزایش یافته است.

هوش مصنوعی: گل که در آفتاب شسته و زیباست، به خاطر عشقش به رنگ سرخی مانند صبحگاهی می‌درخشد. دریا از دل او سرشار از احساسات است و درخشش کفش نشان‌دهنده حیا و شرم اوست.

هوش مصنوعی: صدف عرش، که در نهایت عظمت و مقام است، گوهر سیادت و والایی را در خود دارد. این گوهر محترم، هم‌چنین از کعبه که نماد شرف و آبروست و از مروه که نماد صفا و پاکی است، بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف ویژگی‌های الهی و ملکوتی اشاره دارد. شاعر به تصویر کشیدن موجودیتی می‌پردازد که در مکان و زمان محدود نمی‌گنجد و به عنوان منبعی از زیبایی و نور، زندگی و روح انسان‌ها را آشکار می‌سازد. او را به عنوان پرنده‌ای آزاد در باغ انوار می‌سازد و همزمان به گنجینه‌ای از معرفت اشاره می‌کند که می‌تواند ویرانی‌ها را به آبادانی تبدیل کند. در این توصیف، او به روشنایی و درخشش اشاره می‌کند که آگاهی و هدایت را برای انبیای الهی به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: او خود به راز خود پی برده و در هفت میدان با قدرت و شجاعت پیش می‌رود، و چشم آسمان را مانند نعل اسب درخشان و زیبا ساخته است.

هوش مصنوعی: روح قدس جان اوست و بهشت برین در چهره‌اش نمایان است. سخنان او همچون کوثر، شیرین و دل‌نشین است و همه داستان‌ها در او یک‌سوی قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: ماه کامل شکاف خورده و از آن، عطر خوشی به مشام می‌رسد. و این عطر، از زیبایی‌اش جدا شده و سرش از تنش جدا شده است.

هوش مصنوعی: ناموس بزرگ الهی در نزد او محفوظ است و روح عیسی در شدت دردش از عرش آسمان‌ها هم بالاتر است، به خاطر بلندی و عظمت مقامش.

هوش مصنوعی: محبت از پیشانی او درخشندگی خاصی دارد و همچون ماه نو می‌درخشد. این زیبایی و روشنی، روحانیون را به دنبال خود می‌کشد و به عنوان پیشوای آنان شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: خورشید به زیبایی چهره‌اش توصیف می‌شود و شب، موهای او را توصیف می‌کند. عطرش مانند عطر عنبر است و بوی او همچون مشک در لباس هوای اطرافش پخش شده است.

هوش مصنوعی: هر صبح که در باغ بیدار می‌شوم، موهای خوش‌باور و زیبای معشوقه‌ام مانند گیسوان ریحان در اثر نسیم صبحگاهی به جلو و عقب حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: به صدای پرنده‌ای که از شاخه گل می‌خواند گوش کن که ای پیشوایان مسیر هدایت، بر خاتم پیامبران درود بفرستید، یعنی بر پیامبر منتخب.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از این زندگی رنج‌آور و پُر از قید و بند نجات پیدا کنی، باید در وجودت روحی داشته باشی که به حالتی والا و بهتر برساندت.

هوش مصنوعی: ای کسی که آیین هبل را تغییر می‌دهی و به اسرار ازلی آگاه هستی، همچون طاووس در باغی که هیچ‌گاه از بین نمی‌رود و همچون عنقای قاف در عظمت و کبریا.

هوش مصنوعی: جم، فرمانبردار توست و ادریس، ستایشگر تو. داود در باغ تو، بلبل خوشصدایی را می‌نوازد.

هوش مصنوعی: پیام‌آور سفر تو، فرشته‌ای است، و در خیابان تو، حوری‌ها زندگی می‌کنند. داستان بوی خوش مشک از موهای پرچین و تاب‌دار تو به اشتباه نقل شده است.

هوش مصنوعی: ای بهترین انسان، هنگامی که چشمانت به باغ ما می‌افتد، نرگس در زیبایی کم‌نظیر است و بادام در دل‌گشایی نمی‌تواند به پای تو برسد.

هوش مصنوعی: ای جانم، بدان که من در آغوش گناه افتاده‌ام. نامه‌ام که نشانگر اعمالم است و نامم نیز به سبب این گناهان سیاه گردیده. بار گناه بر دوش من مانند بار بزرگ آسمان سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: ای کاش هزاران بار بر جان تو درود فرستاده شود، از کسی که جان‌ها را می‌آفریند. نباید خواجو را در این محنت و رنج نگه‌دارند.

هوش مصنوعی: در این تنگنا و نکبت دنیای مادی، آدمی به خاطر گناهانی که انجام داده، دچار حسر و شرمندگی است. او در این تاریکی زندگی، باید نور و هدایت را جستجو کند تا بتواند معنا و روشنایی را در زندگی‌اش پیدا کند.