خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ   ۹۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خاقانی وام غم نتوزد چه کند</p></div>
<div class="m2"><p>چون گفت بلاست لب ندوزد چه کند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شمع از تن و سر درنفروزد چه کند</p></div>
<div class="m2"><p>جان آتش و دل پنبه، نسوزد چه کند</p></div></div>

دیوان خاقانی شروانی، کتابفروشی خیام 2537 - حسان العجم افضل الدین ابراهیم بن علی خاقانی شروانی - تصویر ۳۸

رباعی شمارهٔ   ۹۷

خاقانی وام غم نتوزد چه کند
چون گفت بلاست لب ندوزد چه کند
شمع از تن و سر درنفروزد چه کند
جان آتش و دل پنبه نسوزد چه کند

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر خاقانی به بیان درد و غم خویش می‌پردازد. او از ناتوانی خود در برابر بلای عشق و مشکلات زندگی سخن می‌گوید. از سویی احساس می‌کند که جانی آتشین دارد اما دلش از پنبه است و نمی‌تواند آسیب‌ها را تحمل کند. در نهایت، او به وضعیت دشوار و بی‌پناه خود اشاره می‌کند و از تیره‌روزی خویش گله‌مند است.

رباعی شمارهٔ   ۹۵

رباعی شمارهٔ   ۹۶

هوش مصنوعی: غم و اندوه برای خاقانی خیلی سنگین و طاقت‌فرساست، او چاره‌ای جز تحمل این بلا ندارد و نمی‌تواند لب به خواسته‌اش بگشاید.

خاقانی وام غم نتوزد چه کند

چون گفت بلاست لب ندوزد چه کند

هوش مصنوعی: اگر شمع از خود بسوزد و جانش را فدای روشنایی کند، چه سودی دارد؟ و اگر دل از عشق و احساسات نرم باشد، چگونه می‌تواند مقاوم باشد؟

شمع از تن و سر درنفروزد چه کند

جان آتش و دل پنبه، نسوزد چه کند

رباعی شمارهٔ ۹۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده