خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ   ۱۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردی است مرا به دل دوایم بکنید</p></div>
<div class="m2"><p>گرد سر آن شوخ فدایم بکنید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دیوانه‌ام و روی به صحرا دارم</p></div>
<div class="m2"><p>زنجیر بیارید و به پایم بکنید</p></div></div>

رباعی شمارهٔ   ۱۲۱

دردی است مرا به دل دوایم بکنید
گرد سر آن شوخ فدایم بکنید
دیوانه ام و روی به صحرا دارم
زنجیر بیارید و به پایم بکنید

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از درد و رنج خود سخن می‌گوید و از دیگران می‌خواهد تا به او کمک کنند و درمانی برای دلش پیدا کنند. او عاشق و دیوانه است و تمایل دارد که برای فرار از این وضعیت، خود را به طبیعت بسپرد، اما احساس می‌کند که بهتر است او را به زنجیر بکشند تا از این دیوانگی رهایی یابد.

رباعی شمارهٔ   ۱۱۹

رباعی شمارهٔ   ۱۲۰

هوش مصنوعی: دریغی در دل دارم که به درمانش نیاز دارم، دور آن معشوقه نازنینم فدای من باشید.

دردی است مرا به دل دوایم بکنید

گرد سر آن شوخ فدایم بکنید

هوش مصنوعی: من دیوانه‌ام و به سوی بیابان می‌روم؛ زنجیر بیاورید و به پایم ببندید.

دیوانه‌ام و روی به صحرا دارم

زنجیر بیارید و به پایم بکنید

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده