هوش مصنوعی: شب گذشته به اشتباه به کنار رود دجله رسیدم و در آنجا معشوق‌های زیبا و دیدنی را تماشا کردم.

هوش مصنوعی: بر روی دجله، به دلیل نوشیدن زیاد از آب آن، لبی مثل لبان گل، به شکل غنچه درآمده است، گویی که بر روی زمین، مانند ستاره‌های آسمان، زیبایی دارد.

هوش مصنوعی: من افرادی دلشکسته و آرزومند را دیدم که به زیبایی و مجلل بودن خویش مشغول بودند؛ زیبایی‌هایی از عرب‌ها و سرشار از احساس در میان رندان ایرانی.

هوش مصنوعی: مردی پیر و غریب از دور به ما نزدیک شد، با چشمانی بسته و ناله‌ای از دل، در حال قدم زدن بود.

هوش مصنوعی: این شعر توصیف حالتی است که در آن فردی با مشکلاتی مواجه شده است. او احساس بی‌حالی و خشکی در دهانش دارد و چهره‌اش همچون آسمان ابری به نظر می‌رسد. در عین حال، قلبش یا احساسش گرم و زنده است، اما بدنه‌اش تحت تأثیر سرما قرار دارد. به طور کلی، این توصیف نشان‌دهنده تضاد بین احساسات گرم و سرد در فرد است.

هوش مصنوعی: تشنگی فردی را به کناره‌های دجله کشانده و او با جسمی ضعیف و ناتوان، احساس غمی عمیق و سنگین دارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی نتوانسته از دجله آب بگیرد، چون به قدری ضعیف و لرزان است که نمی‌تواند قدرت کافی برای این کار را داشته باشد. بنابراین، این فرد به خاطر ناتوانی‌اش از انجام کار مورد نظر باز می‌ماند.

هوش مصنوعی: شخصی از ناخدای کشتی آبی خواست و گفت: "بیا، ای شیخ، گوارای تو باشد این نوشیدنی که سرنوشت را رقم می‌زند."

هوش مصنوعی: پیر فرزانه به جوان گفت: من چه چیزی می‌توانم به تو بدهم در حالی که خودم آن زر (طلا) را ندارم؟ جوان پاسخ داد: بروی، خداوند دست آن خارجی را قطع کند.

هوش مصنوعی: من همچون آبی هستم که از دجله به سر چوبی تبدیل شده و در دوران پیری به من اراده‌ای نمی‌دهند. حالا از بغداد چه بگویم در مورد صفات بی‌کرمی و بی‌نهایتی که دارم.

هوش مصنوعی: هرگز از بغداد سخن مباهات نکن، ای خاقانی! گرچه امروز در شعر و سخن به اندازه یک درم ارزش دارم.