هوش مصنوعی: ما از عراق با دل‌هایی پر از مشکلات و غم به اینجا آمده‌ایم و با درد و رنجی که در دل داریم، زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در لحظه وداع، مثل کبک که در حال گریه است، با حالتی لطیف و دل‌نواز و پای گل‌آلود، به سوی آینده قدم می‌گذاریم.

هوش مصنوعی: شب‌ها به خاطر حرارت تب‌هایی که داریم، لب‌هایمان کبود و آماس کرده شده‌اند و در حال رنج بردن هستیم.

هوش مصنوعی: ما در حال تحمل درد جدایی از دوستان هستیم، پس گمان نکن که این احساس فقط به خاطر اندوه یا غم نابودکننده است.

هوش مصنوعی: ما از دست دادن یاری، اندوهی را تجربه می کنیم و آرزوی آنچه را که از دست داده‌ایم، به ما آسیب می‌زند؛ در حالی که به دنبال سودی هستیم که در واقع به ضرر ما تمام شده است.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ای دارم که با صبر خود را پوشانده‌ام و بر اثر اشک‌هایم، صورتم مانند گل کاهی شده است. حالا به این وضعیت ادامه می‌دهم و زندگی را پیش می‌برم.

هوش مصنوعی: گلی که به زحمت و درد سر روییده است، به راحتی برداشت می‌شود. ما اما مانند گل، دیر به زحمت خود می‌رسیم و زود نتیجه‌ی کارمان را می‌چینیم.

هوش مصنوعی: گفتی وقتی که از بغداد بیرون می‌رویم، به راهی می‌افتیم که صدها دجله خون به ما دیده خواهد شد.