هوش مصنوعی: من از همه‌چیز دور شده‌ام و در آغوش خیال تو آرام گرفته‌ام، جانم در این آرزو گرفتار است.

هوش مصنوعی: من بدون جانم، مانند سایه به تو وابسته‌ام و با تو زندگی می‌کنم، حتی اگر برای صد سال در میانه راه باشم.

هوش مصنوعی: از درد دوری تو، ناخن‌هایم به شدت کبود شده و در پیش تو، به نشانه ناچاری، انگشتانم را به این حالت می‌زنم.

هوش مصنوعی: چشمم به خاطر اشکی که می‌ریزد، نیست؛ بلکه به دلیل زیبایی و گوهرهایی است که به سمت دهانم حرکت می‌کنند.

هوش مصنوعی: اما زمانی که زبانم درباره‌ات سخن می‌گوید، چشمانم به یاد تو اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: آیا می‌توان وصل تو را بدون جدایی تصور کرد؟ نه، آیا گوشت می‌تواند از استخوان جدا شود؟

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم فریاد بزنم، وقتی که زبانه‌های آتش، جگرم را سوزانده و در دهان من تنها ناله‌ای باقی مانده است؟

هوش مصنوعی: در چشمانم آفتاب درخشیده است، چون که زیبایی من را همچون الماس می‌بیند.

هوش مصنوعی: اگر دود قلبم به آسمان برود، تمام آسمان‌ها در یک آن تغییر می‌کنند.

هوش مصنوعی: غم دل خاقانی مانند بیابانی است که در آن کاروانی از اندوه در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی به این معناست که هنوز نشانه‌ای از جلوه و نور خورشید بر زمین و در آسمان باقی مانده است. به عبارت دیگر، تأثیرات روشنی و زندگی‌بخش خورشید هنوز در اینجا حس می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف شخصیتی بزرگ و مقدس می‌پردازد که نماد نور و هدایت در دین است. او از آغاز خلقت مقام و ارزشی بی‌نظیر داشته و به عنوان قهرمان و سرور در طول زمان شناخته می‌شود. این شخصیت به مانند خورشیدی است که نورش بر همه وجود دارد و ویژگی‌های والایی دارد که او را از دیگران متمایز می‌کند.

هوش مصنوعی: نایب سلطان هدی در منطقه احمشاد در سرزمین سخاوت و بزرگواری قرار دارد.