هوش مصنوعی: به دل به ویژگی‌های ماندگاری پناه می‌برم و از جان به این سرزمین فانی فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمم را به آسمان دوختم، متوجه شدم که از خطرات و مشکلات در امان هستم.

هوش مصنوعی: اگرچه قد و قامت من کوچک است، اما دلم بزرگ و وسیع است و از ظواهر فریبنده دوری می ‌کنم.

هوش مصنوعی: درخت وفا حالا برگ‌هایش خشک و ریز شده، و من از این جوانه‌های بی‌ثمر وفا فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاهی خودم را از影 دیگران آزاد می‌کنم و گاهی از خودم فرار می‌کنم، درست مانند سایه‌ای که از من جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: من مانند یک بیگانه از خودم فاصله گرفته‌ام، اما در درونم احساس آشنایی و نزدیکی دارم و از آن فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: دلم پر از درد است و از آنجایی که درد را بهتر از هر پزشک می‌شناسم، از درمان کردن خودم دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشمم به شدت اذیت می‌شود و تنها به خاطر تو می‌خواهم از آفتاب دور شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که عقل و خرد به من وظایفی واگذار می‌کند، از قید و بندهای عقل فرار می‌کنم و در افکار و خیالات خود سیر می‌کنم.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی بوی خوشی از عطر مشکی به مشام می‌رساند و من از دیوانگی خاص می به وجد آمده‌ام.

هوش مصنوعی: بگو با می‌نوشان بگویید که کار شما برای من صحیح است، زیرا من در موضوع شما دلسرد می‌شوم و از آن دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر از من درباره آنچه در اربعین مغان می‌گذرد نپرسی، باید بگویم که من هر روز صبح از خانه مغان فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به عدالت دریا می‌زنم و از ظلم نهنگ‌ها در آنجا می‌گریزم.

هوش مصنوعی: مغان را به معبد خراباتی نسبت می‌دهند که در آنجا آرامش و پاکی وجود دارد؛ و من به خاطر همین آرامش به آن مکان پناه می‌برم.

هوش مصنوعی: من همان فردی هستم که از سرنوشت نادرست و ستمگرانه فرار می‌کنم و مانند هشتمین مرد در آن کهف هستم.

هوش مصنوعی: به من جامی بده که مانند فرعون‌ها زندگی می‌کنم و از تزهد و زندگی بی‌رمق دوری می‌کنم، چون از خطرات و مشکلات می‌گریزم.

هوش مصنوعی: به من آن چیزی را که داری با صداقت و به شیوه‌ای روشن بده، زیرا که از تظاهر و ریاکاری پرهیز می‌کنم.

هوش مصنوعی: مرا از خودم و دیگران آزاد کن، چرا که من هم از وجود خودم فرار می‌کنم و هم از جمعیتم.

هوش مصنوعی: من در مورد لذت‌های زندگی صحبت می‌کنم، اما تو درباره پشیمانی و بازگشت به راه درست حرف می‌زنی. بگو، من از چنین موضوعاتی دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من رفیق می‌خانم، نه به نامی که تقدس دارد، چون از دست دعا و نیایش پرهیز می‌کنم.

هوش مصنوعی: من برای سجده در کنار انگور نبی (ع) می‌روم، ولی از مکانی که در آن مرکز شهر و کعبه است، فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: نباید سفره‌داران به من خوشامد بگویند، چون از آن خوشامد فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: به من شراب بیشتری بده تا بتوانم به راحتی و با صدای بلند از دست مشکلات و دغدغه‌ها فرار کنم.

هوش مصنوعی: به طور خلاصه، در این بیت شاعر می‌گوید که من از زیبایی و شادی که ممکن است از عشق یا دوستی به دست آورم، دل نمی‌کنم. او به خود می‌گوید که به خاطر ارزش پایین بعضی چیزها نباید از لذت‌های زندگی دور باشم. در واقع اشاره به این دارد که گاهی باید با تمام وجود از زیبایی‌ها و خوشی‌ها بهره‌برداری کرد و نترسید.

هوش مصنوعی: سگی رنگارنگ و خطرناک در طول روز و شب وجود دارد، و به همین دلیل از این سگ خطرناک فاصله می‌گیرم.

هوش مصنوعی: من سرمی ندارم که برایم شبیه به جگر تشنه‌ای باشد که از سقا می‌گریزد.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم به نیرویی که از جنس آهن است وابسته شوم، زیرا از چیزی که سخت و بی‌رحم است، فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من هم از دوستم خاطرناآرم و هم از دشمنم ناراحتم، بنابراین از هر دوی آن‌ها به سوی خداوند فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاه از یهودی می‌ترسم و گاه از راهب بی‌محتوا فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: دلم از رفتار و ظاهر مردم به شدت ناراحت و آزرده شده است، به طوریکه حتی از دیدن زیبایی‌های طبیعی و گیاهان نیز دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: این بخش بیان می‌کند که مار از شکل عصا فرار می‌کند و به عصا می‌گوید که من هم شکلی مانند تو دارم و این باعث می‌شود که از تو دور شوم. به‌عبارتی، این جمله به نوعی از ترس و فرار کردن از چیزی که شبیه خودمان است اشاره دارد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه از دست امید و آرزوها آسیب دیدم، اکنون از چنگال مرگ در حال فرار هستم.

هوش مصنوعی: به بزغاله گفتند فرار کن، اما او پاسخ داد که قصاب کجا را برای فرار انتخاب کنم، وقتی که او به دنبالم است؟

هوش مصنوعی: حس من به ترتیب و یک‌نواخت است، ای پادشاه، به خاطر این که بوی بد و ناگواری از این گدا به مشامم می‌رسد، از او دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من آن دانه‌ای هستم که در باغ کمال کاشته شده‌ام و از این دنیا و مشکلاتش فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند آبی هستم که در درونم آتشی پنهان دارم. از خجالت و شرم زمین، به سمت آسمان پر می‌کشم.

هوش مصنوعی: من درک کردم که طبیعت انسانیت و دنیا به گونه‌ای است که ارزش آن کم‌تر از هیچ است، به همین دلیل از هر نوع نفع نادرست دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: بختم بسیار بد و ناپسند است، و اگر از این پیر مکار دوری کنم، شاید کمی از غم و اندوهم کاسته شود.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از آسمان در سرزمین خود پناه می‌گیرم و از ترس تبر در میان گیاهان فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: روز روشن نشان دهنده روشنی و امید است، اما در شب که در آن بخت ما تیره است و غمناک، من از این شب تار به سوی وصال و دیدار معشوق فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: صدا و نعره‌های رسای می را می‌شنوی، اما من نه به آن سر می‌زنم و نه به صداها توجه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر تو فقط یک زن را به من نشان دهی یا دو نفر را کنار هم قرار دهی، من فرار می‌کنم چون از سه نفر دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این مساله اشاره می‌کند که در دنیای پر از هیاهو و شلوغی، نمی‌تواند تنها به یک چیز ساده و بی‌اهمیت بسنده کند. او به جستجوی عمیق‌تری در زندگی پرداخته و می‌خواهد از زرق و برق‌ها و جنجال‌های سطحی بگریزد. برای او، درک واقعیت‌های عمیق‌تر از آنچه که در سطح ظاهر دیده می‌شود، اهمیت بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: من ریسک بزرگی بر سر پاهایم می‌کنم و سپس از این موقعیت نجات پیدا می‌کنم و به پا می‌زنم.

هوش مصنوعی: من در دام افکار گرفتارم و با این حال به روح خود جان می‌دهم، اما از این حالت نیز فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: از چه زمانی تا کنون، من وابسته به وجود خود نیستم و نمی‌توانم به سر، دست و پا خود بچسبم؛ بلکه از آن‌ها فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از جهانیان فرار می‌کنم، نه فقط اکنون، بلکه مدت‌هاست که به دنبال فرار از آن هستم.

هوش مصنوعی: به خاطر فضای تنگ و تغییرات مداوم زمان، به شدت احساس خستگی و نارضایتی می‌کنم و از این دو عامل فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دنبال نهایت خواسته‌های خود نیستم و از درخت سدره المنتهی دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من با حسرت و غم به سوز و گداز می‌افتم و این دنیا را می‌سوزانم، زیرا در برابر محبوب و بزرگ من، از دیگران بی‌خبرم و فقط به او فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از این هفت سرزمین خاکی فراری نیستم؛ بلکه از هشت آسمان نیز دوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دنبال مکانی برای آرامش هستم، جایی که از همه چیز دور شوم و در سایه‌ی آن پناه بگیرم.

هوش مصنوعی: من از این محیط تاریک و ویرانگری که شبیه به عیسی نیست، به سوی روشنایی و روشنی که همان شمس الضحی است، می‌گریزم.

هوش مصنوعی: من مانند ادریس نیستم که از ترس زندان فرار کنم، بلکه در باغ‌های پر امید و خوشبینی می‌گریزم.

هوش مصنوعی: صبح و عصر برای من اهمیتی ندارد، زیرا من در جستجوی وحدت هستم و از روز و شب فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر مانند جغد از اینجا برانم آسیابان را، از این بام که هفت آسیاب دارد، فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: دوستی‌ها ماندگارند، اما عشق به فنا می‌انجامد. من عاشق هستم که از ماندگاری فراری‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که هدف تنها وجود است، من به خودم نمی‌پردازم و از همه چیزهای فانی فاصله می‌گیرم.

هوش مصنوعی: در سایه هستی بی‌نهایت، ترس و نگرانی وجود ندارد؛ چرا که من از نبودن و عدم کاملاً دوری می‌جویم.

هوش مصنوعی: من تمام تلاش خود را می‌کنم تا هر زحمتی را که به دوش دارم، به گونه‌ای مدیریت کنم که وقتی از این وضعیت نجات می‌یابم، به راحتی بتوانم حرکت کنم.

هوش مصنوعی: بسیاری از زانیان در گردونه زمان وجود دارند، از این مکان منحوس که پر از خطاست فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصوری از زندگی و شرایط انسانی اشاره شده است. به نظر می‌رسد که انسان‌ها در محیطی پر از مشکلات و خطرات قرار دارند، که این مشکلات می‌توانند به مرگ و نابودی آن‌ها منجر شوند. بنابراین، فرد از این شرایط ناگوار و خطرناک فرار می‌کند و به دنبال راهی برای نجات و رهایی از آن است.

هوش مصنوعی: وقتی که در دل من غوغای ناامیدی به‌پا می‌شود، به حصار رضایت و آرامش پناه می‌برم.

هوش مصنوعی: من در گذشته به عطا و بخشش نیاز داشتم، اما اکنون دیگر نیازی به آن ندارم و از عطا فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: طمع، ویژگی مردان است و من تصمیم دارم که از آن دوری کنم، زیرا از افرادی که سخاوت دارند، فاصله می‌گیرم.

هوش مصنوعی: خرگوش در دوره‌های خاصی دچار تغییراتی می‌شود و من به عنوان یک پلنگ، از این تغییرات دوری می‌کنم و فرار می‌کنم.