هوش مصنوعی: هر صبح با صبر به یاد می‌آورم و احساس ناتوانی را به دور خود می‌چرخانم.

هوش مصنوعی: از تصویر خون، آسمان پر از رنگ و لعاب می‌شود، همان‌طور که وقتی قطره‌ریزی از چشم به دامن می‌افتد.

هوش مصنوعی: هر لحظه هزار بچهٔ بی‌گناه را زیر پا می‌گذارم و مثل عروسک‌ها آنها را به خاک می‌کشم، چون که من با دیدنشان احساس زادن و تجدید حیات می‌کنم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم با زعفران چهره‌ای زیبا بسازم و شاید با این کار بتوانم بختی که بی‌بار است را تغییر دهم.

هوش مصنوعی: می‌دانم که روزگار سختی‌ها و بلاها را بر من نازل کرده است، اما می‌دانم که من هم می‌توانم با آن بلاها مقابله کنم و از آنها گذر کنم.

هوش مصنوعی: وقتی با اندوهی عمیق و سوزناک به زندگی نگاه می‌کنم، احساسات و شور و شوق من می‌تواند حتی سختی‌ها را هم نرم و قابل تغییر کند.

هوش مصنوعی: غم در دل من آتشی شعله‌ور کرده و من از اشک‌های خود مانند دجله، کوشش می‌کنم که این آتش را خاموش کنم.

هوش مصنوعی: غم در حال تمام کردن عمر من است و من در عوض به دنبال لذتی هستم که بتوانم با تدابیر مختلفی به آن دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من به شدت از درون دچار آشفتگی و هیجان هستم، اما چه فایده‌ای دارد که بخواهم این احساس را پنهان کنم، مانند پیرزنی که دامنش را به دریا می‌زند؟

هوش مصنوعی: روزهای عمر من به سرعت گذشت و اکنون فرصتی نیست که بتوانم آن روزهای سپری شده را دوباره به دست آورم.

هوش مصنوعی: من با آسمان به خاطر انتقام سیاوش در جنگ تهمتن شرکت می‌کنم، هرچند که از ناتوانی همچون اسبی از نی به میدان خواهم آمد.

هوش مصنوعی: من مانند کوهی خسته از بار سنگین احساسات و دردهایم، اما به خاطر این که فرزندی از آفتابم، توان دارم که در دل زمین سنگینی‌ها را تحمل کنم و به جلو بروم.

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم هفت پردهٔ آبی، با اشک‌های سرخ و نارنجی‌ام، طوفانی ایجاد می‌کنم و این احساسات را در هفت تکه کاغذ می‌نویسم.

هوش مصنوعی: از مزرعه و زمین به هیچ چیزی نرسیدم و حتی نتوانستم یک دانه جو پیدا کنم تا به انبار ببرم.

هوش مصنوعی: از دست غم رهایی می‌طلبم، و اگر نیاز باشد، باید برای مجذوب کردن دهر مانند آواز و نغمه‌سرایی شروع کنم.

هوش مصنوعی: من همچون زال، اسیر این قفس هستم و با نوحه‌سرایی تلاش می‌کنم تا رحمت و لطفی از جانب بهمن کسب کنم.

هوش مصنوعی: ماهی که از غم آکنده است، برای من دوست داشتنی است، بنابراین من مانند مریم، بهار را به بهمن می‌آورم.

هوش مصنوعی: شگفتی ندارد اگر من مانند آهو در چین عطر مشک را به همراه داشته باشم، زیرا وقتی سر از گلدان سنبل برمی‌دارم، عطر بهمن را به ارمغان می‌آورم.

هوش مصنوعی: وقتی که از زانو بلند می‌شوم و نفس می‌کشم، از درخت سدره در باغ غم صدای پرنده‌ای نوازشگر را به گوش می‌رسانم.

هوش مصنوعی: به زانو می‌نشینم و با دقت به تماشای خطی از زندگی می‌پردازم و در دلم مشکلات و دردهای بسیاری را برای حل کردن آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که به سرنوشت من مربوط می‌شود، مانند اسب تندرو و من مثل همراه کاروان هستم که از مکانی بدون پشتیبانی و حمایت عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من از غم و تنگدلی بیشتر از یک سوزن در دیده‌ای احساس درد و رنج می‌کند، و من آرزو می‌کنم که بتوانم بختی را در این درد به وجود بیاورم.

هوش مصنوعی: غم همچون دانه‌ای از شادی است که در دل می‌کارم. این درد، چون می‌است که از یک دن به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از غم و دلتنگی خود سخن می‌گوید و به نوعی آرزوی بازگشت به سرزمین خود را دارد. او به تصویر کشیده که غم و اندوهش را به اندازه‌ای زیاد می‌بیند که می‌تواند مانند زالی بزرگ، به خانه‌اش بیاورد و آنجا زندگی کند. این احساس جدایی و تنهایی او را به یاد یک پرنده افسانه‌ای می‌اندازد که در جستجوی آرامش و سرزمین خود است.

هوش مصنوعی: در باغ زندگی، نسیم محبت و خوبی را نمی‌یابم، بلکه بخار غم و درد را به این باغ می‌آورم.

هوش مصنوعی: فقر باعث شده است که به دامنِ پیر، که نماد wisdom و تجربه است، پناه ببرم و احساساتی را که دارم، با او در میان بگذارم.

هوش مصنوعی: آب حیات از گرمای آتش به وجود می‌آید، همانطور که باد می‌تواند خاک را به حرکت درآورد و به درون آتش بکشاند.

هوش مصنوعی: بله، از هند چوب عود خوبی می‌برم به روم، اگر که بارها را از هند بیفرازیم.

هوش مصنوعی: مدتی در جمع افرادی با فکر پاک و آرام گذراندم و سپس تصمیم گرفتم به مکانی بروم که از نظر اعتقادی متفاوت است.

هوش مصنوعی: وقتی که به کار‌های دنیوی پرداخته‌ام، در رکاب شتر و گربه‌ام، در مکانی که برای سجده کردن مناسب است، جام روشن را خواهیم آورد.

هوش مصنوعی: اگر مانند کودکی بازیگوش از سر شوخی و جدی جدا شوم، گاه به نوشتن و گاه به سرگرمی مشغول می‌شوم.

هوش مصنوعی: پس از آنکه هیچ چیز دیگری باقی نمانده، من و دیگران به‌راحتی می‌توانیم وارد هر مسیری شویم، زیرا مانند رخش (اسب افسانه‌ای) که در میدان جنگ می‌تازد، بی‌پروا و با شجاعت پیش می‌رویم.

هوش مصنوعی: آهو مانند حیواناتی چون گاو و بز نیست، چه باید کرد که من از هر دوی این‌ها عطر خوشی مانند عنبر و لادن به دست آورم؟

هوش مصنوعی: وقتی که زندگی به ما سخت می‌گیرد و به ما فشار می‌آورد، اگرچه در درون احساس شادی و خوشحالی می‌کنم، اما به خاطر مشکلات و چالش‌ها، خود را باید humble و فروتن نگه دارم.

هوش مصنوعی: من از اینکه دشمنم مرا به شکست بکشد ناراحت نیستم، اما هرگز اجازه نمی‌دهم که خودم به دشمنانم ضربه بزنم.

هوش مصنوعی: تیغ به من یادآوری می‌کند که چقدر خطرناک است، اما کجاست تیغ تا بتوانم آن را به عنوان زینتی در گردن خود بیافکنم؟

هوش مصنوعی: اگر کسی با تیشه‌ای بتواند در سنگی رخنه‌ای ایجاد کند، چرا من باید با تیشه‌ای که خودم دارم به جان این سنگ بیفتم؟

هوش مصنوعی: در دنیای خودم، جایی آرامش یافته‌ام و سعی می‌کنم با استفاده از عقل و تفکر، به این مکان معنای بیشتری ببخشم.

هوش مصنوعی: اگر اراده و تلاش من قوی باشد، مانعی بین من و دیدن حقیقت شکل می‌گیرد و اگر بخواهم به عمق و رازهای عالم برسم، باید از این موانع عبور کنم.

هوش مصنوعی: به حالت پریشان و بی‌قرار، مثل گاوی که در گندمزار است، به سر می‌برم، چون اجازه ندادم چشمانم را ببندم تا بتوانم از این وضعیت بهره‌برداری کنم.

هوش مصنوعی: من در رنگ و بوی دنیا گرفتار نمی‌شوم، چون می‌خواهم به راهی بروم که مختص خودم است و نمی‌خواهم تحت تأثیر دیگران قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: من به سمت عشق و رضایت حرکت می‌کنم، اما وقتی که از جمع دوستانم دور می‌شوم، احساس می‌کنم که چشمم به چیزی بی‌ارزش مانند ارزن دوخته شده است.

هوش مصنوعی: اگر به مقام نزدیکی حق دست نیابم، لااقل می‌دانم که با این حال لباس امن و آسایش را به بهشت می‌آورم.

هوش مصنوعی: من جان و دل و عقل خود را به بهشت می‌رسانم تا بتوانم مثلثی را درون هشت ضلعی قرار دهم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از زندگی‌ام بهره‌مند شوم و در کنار زحمت و مشقت‌هایی که دارم، روزی به زیبایی و لطافت زندگی نزدیک شوم، در حالی که در دور و برم فقط آلودگی و زشتی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که آرزویم به من قوت می‌بخشد، می‌توانم از تمام اقوانین و شرایط سخت زندگی، دو نان نرم و خوشمزه برای خود تهیه کنم.

هوش مصنوعی: با این که از عشق و محبت راضی هستم، اما مانند سلیمان قدرت و ثروت می‌خواهم و حتی کم‌ترین مواد غذایی را هم همچون مورچگان از دل زمین بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: برای من ز نسرین، گلی زیبا و خوشبو می‌سازند تا من بتوانم با سرنوشت و تلاش، دو مرغ چاق و آماده برای سفرهٔ زندگی‌ام را پرورش دهم.

هوش مصنوعی: من به مردی که به او اعتماد دارم پناه می‌برم و هرگز درب حاکمان را نکوبم. هرگز به بخششِ کسی که دارای دو ویژگیِ بزرگ است، شک نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: آیا کسی که جانش را فدای دیگران می‌کند، نان نمی‌دهد؟ بله، او نان هم می‌دهد، و اگر به دل این فکر کنم که نه، این کفر است.

هوش مصنوعی: وقتی که درخت من مانند موسی پیوسته آتش می‌زند، دیگر نیازی نیست که آتش را از دره امن بیاورم.

هوش مصنوعی: اگر آسمان نادان باشد و به علم و فضیلت من توجهی نکند، پس چرا من باید به خاطر نقصی که در اوست، فضیلت خود را به نمایش بگذارم؟

هوش مصنوعی: اگر بر سرم بیفتد مثل بهرام، چرا باید با شمشیر و زره به جنگ بروم وقتی که می‌توانم به آسانی از خودم دفاع کنم؟

هوش مصنوعی: به خاطر غمی که دارم، مانند آفتاب که در روز غمگین می‌تابد، به سرعت و با صدا مانند رعد، شب را پر از زنگ و فریاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: این زن مسن هنوز هم عروس کسی نشده، پس چرا باید به خواستگاری و ازدواج با او فکر کنم؟

هوش مصنوعی: گفتم به جای ستایش فرمانروایان، بهتر است که به شعر خود بپردازم و زیبایی‌های آن را نشان دهم.

هوش مصنوعی: کجاست آن پادشاه بخشش و generosity؟ که من برای جلب توجه او زبانم را به ادا و ناز می‌آورم و صحبت می‌کنم؟

هوش مصنوعی: خاقانی می‌گوید: من همچون مسیح، با کلامی قوی و مؤثر، به شکاف‌های ناشی از ناتوانی‌ها و ضعف‌ها نفوذ می‌کنم.

هوش مصنوعی: آیا برای ستایش دو نان، هر دو نان را می‌ارزد؟ نگذارید که گوهر گرانبهایم را به سنگ سختی بزنم.

هوش مصنوعی: چرا باید مثل موی خوک، که در زنان ترسا وجود دارد، تار و پود رخت روح خود را به هم بریزم؟

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که زیبایی و صفات حضرت محمد (ص) به قدری والا و برجسته است که حتی اگر زیورآلاتی گرانبها مانند لعل (یک نوع سنگ قیمتی) را به گردن بیفکند، باز هم نتواند به اندازه عظمت و نیکویی ایشان جلوه کند. به عبارت دیگر، زیبایی و ویژگی‌های پیامبر از هر زیبایی دیگری فراتر است.

هوش مصنوعی: من علم و دانشی دارم که مانند ریختن ستاره‌ها در چشمانم است، مثل جواهراتی که با هاون تفتیش می‌کنم.

هوش مصنوعی: گفتم که به مکه بروم و در آن حرم ارزشمندی را پیدا کنم که بتوانم به درون آن دژ محکم نفوذ کنم.

هوش مصنوعی: چون پول برای سفر به مکه ندارم، تصمیم نمی‌گیرم که بروم و باید پوشش عدم وجود را به تن کنم.

هوش مصنوعی: تبریز بر غم من اضافه کرده است و آرزو دارم که این غم را به ارزروم و ارمن منتقل کنم.

هوش مصنوعی: اگر به هدفی خوب برسم و از مکان ارزروم خوشحال باشم، دل را به آن هدف و مکان می‌برم.

هوش مصنوعی: من مانند مورچه‌ای که خانه‌اش را از مواد مختلف می‌سازد، تلاش می‌کنم تا از ترکیب‌ عناصر مختلف استفاده کنم و همچون مرغی که از دانه‌ها تغذیه می‌کند، بهترین‌ها را به دست آورم.

هوش مصنوعی: عراق و ری به من لطف و محبت کرده‌اند، به طوری که می‌توانم به راحتی از این دو مکان، آثار منظوم و منثور خوبی خلق کنم.

هوش مصنوعی: بسیار سپاسگزارم که از منیژه و گیوم خبر می‌آید، چرا که من می‌توانم مانند شمعی در چاه تاریک بیژن، روشنی ببخشم.