هوش مصنوعی: دل من از اندوه شرمنده نیست چون می‌داند که شادی همیشه پایدار نیست.

هوش مصنوعی: زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کنم، بدون هیچ عذابی و درد و رنجی به من امان نخواهد داد و غم و اندوه به من دست نمی‌زند.

هوش مصنوعی: هر صبح، خورشید همچون شمشیری به من حمله می‌کند، اما چرا وقتی که با من جنگی ندارد، این کار را می‌کند؟

هوش مصنوعی: از اشک و آه‌های پیوسته دل چه تماشاگاهی پاک‌ و بی‌زنگی دارد؟

هوش مصنوعی: چشمانم دیگر آسمان آبی را نمی‌بینند و بر چهره‌ام تحمل سنگینی و سختی را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر کسی شادی و خوشی‌های خود را دارد، اما دل من بیشتر از اندوه و ناراحتی هیچ چیز دیگری نمی‌خواهد.

هوش مصنوعی: با دیده‌ای تیز بر کارم نگاه کردم و دیدم که جز از رنج و غم، هیچ چیز دیگری در آن رنگ و زیبایی ندارد.