هوش مصنوعی: شجاعت را ببین که چگونه یک مورچه با باده‌ای خالص، خود را به آتش می‌زند، همان‌طور که خال صورت تو بر روی آتش می‌درخشد.

هوش مصنوعی: دراین بیت، شاعر از احساسات عمیق و درد ناامیدی خود سخن می‌گوید. او می‌گوید که در دلش حسرتی عمیق وجود دارد و این حسرت مانند چیزی ارزشمند و گرانبها در او به تپش درآمده است. در ادامه، او به زیبایی‌های ظاهری و خودآرایی اشاره می‌کند و به ترک کردن این زینت‌ها و آرایش‌ها می‌پردازد، گویی که این کار را به خاطر محبتی که در دل دارد، انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشم مست او با هر نگاهش دل‌های بیدار را هدف قرار می‌دهد و مژگانش همچون شمشیر بر ابروهای زیبا، ضربه می‌زند.

هوش مصنوعی: وقتی که شوق کسی به نوشیدن باده برانگیخته می‌شود، اگر یک جرعه از جام آسمانی بگیرد، آن جام را خالی خواهد کرد.

هوش مصنوعی: او به دنبال چیزی می‌رود که صبر و شکیبایی را در برابر تغییرات بی‌ثمر از دست ندهد، مانند دامن لطیف و زیبای آن معشوق که در باد می‌رقصد.