هوش مصنوعی: من آرزو دارم لقمه‌ای داشته باشم که نه تلخ باشد و نه زرد، مانند گندم که بتوانم لقمه‌ای نان حلال از آن بگیرم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که وجود من به طرز خاصی بروز نکند، به مانند هلال که به تدریج نمایان می‌شود، آرزو دارم در خدمت انسان‌های با کمال و شایسته باشم.

هوش مصنوعی: با دقت و هوشمندی، برای بیان احساسات و افکار خود از زبان سکوت استفاده می‌کنم، زیرا این روش بسیاری از ناگفته‌های من را به دیگران منتقل می‌کند. در این میان، از خود می‌پرسم که دلم چه آرزویی دارد و دوست دارم در جمع افراد سرشناس و با حالتی روحانی حضور داشته باشم.

هوش مصنوعی: در فضایی زیبا و آرام که در ذهنم می‌سازم، بدون هیچگونه تشریفات و حرف‌های اضافه، آرزوی گفت‌وگو دارم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بتوانم، این غم سنگین را از دل خود بیرون ببرم، آرزو دارم که می‌فروشان، جام شراب زلالی به من بدهند.

هوش مصنوعی: در غم دوری یار، نمی‌توانم دست از گریبانم بردارم و در دل امید دارم که روزی به وصال او برسم.

هوش مصنوعی: من همیشه در پی دیدار یار و نوشیدن می بوده‌ام و از این پس از هر کاری که کرده‌ام، تنها آرزویم خود آرزوست.