جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آب شد دریا ز شرم دیدهٔ گریان ما</p></div>
<div class="m2"><p>کوه را چون ابر می پاشد زهم افغان ما</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۴

آب شد دریا ز شرم دیده گریان ما
کوه را چون ابر می پاشد زهم افغان ما

هوش مصنوعی: این دو بیت بیانگر شدت احساسات و غم و اندوهی است که در دل شاعر وجود دارد. او با تصویرسازی از آب شدن دریا به خاطر اشک‌هایش و اینکه کوه‌ها تحت فشار ناله‌های او مانند ابرها پخش می‌شوند، نشان می‌دهد که این درد و غم چقدر بزرگ و فراوان است. این ابیات به‌خوبی عمق احساسی و تاثیرپذیری شاعر را از حادثه یا احساساتی که در درونش جاری است، به تصویر می‌کشند.

شمارهٔ ۱۳۲

شمارهٔ ۱۳۳

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌های ما، دریا به وجود آمد و کوه‌ها را مانند ابرها متلاطم می‌سازد.

آب شد دریا ز شرم دیدهٔ گریان ما

کوه را چون ابر می پاشد زهم افغان ما

شمارهٔ ۱۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها