جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را</p></div>
<div class="m2"><p>ز خون چشم حسرت کرد تخمیر دل ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز خود وارستگان وادی شوقیم تا نبود</p></div>
<div class="m2"><p>چو بلبل تهمت مشت خسی هم منزل ما را</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۴

قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را
ز خون چشم حسرت کرد تخمیر دل ما را
ز خود وارستگان وادی شوقیم تا نبود
چو بلبل تهمت مشت خسی هم منزل ما را

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تأثیر قضا و سرنوشت بر زندگی انسان اشاره می‌کند و به احساس حسرت و دشواری‌هایی که این قضا برای دل او به وجود آورده، می‌پردازد. او خود را در وادی عشق و شوق می‌بیند و می‌گوید که حتی اگر کسانی خود را از دنیا جدا کنند، باز هم مانند بلبل درد و رنج و حسرت در دل دارند.

شمارهٔ ۱۱۲

شمارهٔ ۱۱۳

هوش مصنوعی: وقتی سرنوشت به وجود آمد، ماده و شکل ما را از اشک‌های حسرت به وجود آورد و دل ما را به حالتی عمیق و آرامش‌ناپذیر تبدیل کرد.

قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را

ز خون چشم حسرت کرد تخمیر دل ما را

هوش مصنوعی: ما از وابستگی‌های دنیوی آزاد شده‌ایم و در مسیر عشق حرکت می‌کنیم، تا اینکه مانند بلبل‌ها گرفتار شایعات و اتهامات بی‌اساس نباشیم و در این مسیر همسایه‌ی ما باشد.

ز خود وارستگان وادی شوقیم تا نبود

چو بلبل تهمت مشت خسی هم منزل ما را

شمارهٔ ۱۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده