جویای تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آید صدای نالهٔ دل از نگاه ما</p></div>
<div class="m2"><p>چون شاخ ارغوان بچکد خون ز آه ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در دیده ای که محو تو شد جلوه گر شوی</p></div>
<div class="m2"><p>باشد نقاب روی تو شرم نگاه ما</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۱

آید صدای ناله دل از نگاه ما
چون شاخ ارغوان بچکد خون ز آه ما
در دیده ای که محو تو شد جلوه گر شوی
باشد نقاب روی تو شرم نگاه ما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس عمیق و ناله دل خود صحبت می‌کند. هنگامی که عشق و زیبایی معشوق به چشم او می‌آید، دلش به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد و شبیه به شاخ ارغوان به خون می‌افتد. او همچنین به نقاب معشوق اشاره می‌کند که در حالتی از شرم، جلوه‌ای خاص و جالب دارد. به طور کلی، شعر بیانگر هیجان، عشق و تأثیر عمیق نگاه معشوق بر دل شاعر است.

شمارهٔ ۱۰۹

شمارهٔ ۱۱۰

هوش مصنوعی: صدای نالهٔ دل ما از چشمان‌مان به گوش می‌رسد، مانند اینکه از شاخ‌های درخت ارغوان خون بریزد.

آید صدای نالهٔ دل از نگاه ما

چون شاخ ارغوان بچکد خون ز آه ما

هوش مصنوعی: اگر در چشمی که تنها به تو خیره شده‌ای، خود را نمایان کنی، این شرم نگاهی است که به زیبایی تو می‌اندازیم.

در دیده ای که محو تو شد جلوه گر شوی

باشد نقاب روی تو شرم نگاه ما

شمارهٔ ۱۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده