جامی » بهارستان » روضهٔ دوم (در ذکر حکمت حکما) » بخش ۱۷

<div class="n" id="bn1"><p>حکیمان گفته اند که همچنان که به عدل جهان آبادان گردد به جور ویران شود عدل از ناحیت خویش به هزار فرسنگ روشنایی بخشد و جور از جای خود به هزار فرسنگ تاریکی دهد.</p></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به عدل کوش که چون صبح آن طلوع کند</p></div>
<div class="m2"><p>فروغ آن برود تا هزار فرسنگی</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ظلام ظلم چو ظاهر شود برآرد پر</p></div>
<div class="m2"><p>جهان ز تیرگی و تلخ عیشی و تنگی</p></div></div>

بهارستان به تصحیح دکتر اسماعیل حاکمی - عبدالرحمن جامی - تصویر ۵۱

بخش ۱۸

حکیمان گفته اند که همچنان که به عدل جهان آبادان گردد به جور ویران شود عدل از ناحیت خویش به هزار فرسنگ روشنایی بخشد و جور از جای خود به هزار فرسنگ تاریکی دهد
به عدل کوش که چون صبح آن طلوع کند
فروغ آن برود تا هزار فرسنگی
ظلام ظلم چو ظاهر شود برآرد پر
جهان ز تیرگی و تلخ عیشی و تنگی

بخش ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به عدل کوش که چون صبح آن طلوع کند</p></div>
<div class="m2"><p>فروغ آن برود تا هزار فرسنگی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ظلام ظلم چو ظاهر شود برآرد پر</p></div>
<div class="m2"><p>جهان ز تیرگی و تلخ عیشی و تنگی</p></div></div>

به عدل کوش که چون صبح آن طلوع کند
فروغ آن برود تا هزار فرسنگی
ظلام ظلم چو ظاهر شود برآرد پر
جهان ز تیرگی و تلخ عیشی و تنگی

بخش ۱۷

حکیمان گفته اند که همچنان که به عدل جهان آبادان گردد به جور ویران شود عدل از ناحیت خویش به هزار فرسنگ روشنایی بخشد و جور از جای خود به هزار فرسنگ تاریکی دهد.

به عدل کوش که چون صبح آن طلوع کند

فروغ آن برود تا هزار فرسنگی

ظلام ظلم چو ظاهر شود برآرد پر

جهان ز تیرگی و تلخ عیشی و تنگی

بخش ۱۷

اطلاعات