هوش مصنوعی: ما در دوران تو از آرزوها و خواسته‌ها دست کشیدیم، چرا که کسانی که به بلوغ و پختگی رسیده‌اند، دیگر دچار خامی آرزوها نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: از لب زیبا و دل‌انگیز تو، آرزوی ناچیز را کنار گذاشتیم. چون نمی‌توانیم به کام دل برسیم، از امید و آرزو دست کشیدیم.

هوش مصنوعی: تو به دنبال چیزی هستی که نه تنها در این دنیا، بلکه در دنیای دیگر نیز آن را می‌خواهی؛ اما بدان که گدایان نمی‌توانند به چیزی فراتر از نیازهای ابتدایی خود امید داشته باشند.

هوش مصنوعی: از همان ابتدا به تو امید داشتم و به خاطر این امید، خود را خوار و خفیف کردم. این تمام امیدها را نیز بر سرانجامی که برای دیگران پیش می‌آید، فدا کردم.

هوش مصنوعی: چشم من تا تو را ببیند، خواب و خیال دل را فراموش نمی‌کند، زیرا موهای تو او را به خود جذب می‌کند و نمی‌تواند آرام بگیرد.

هوش مصنوعی: سایه‌ات را از من دور نکن و هرگز بوی عطرت را فراموش نکن؛ پس چه چیزی از تو می‌خواهم ای سرو خوش‌هیکل که امیدوارم به وجودت.

هوش مصنوعی: دوست، به خاطر روزگار، از من دلگیر و دور شد. آه! روزگار، چنین نباید می‌بود که به خاطر طمع این‌گونه شود.

هوش مصنوعی: در جایی که افرادی بدنام و بی‌اصالت حضور دارند، نمی‌توان به آسودگی و راحتی زندگی کرد. بنابراین، بهتر است از ذکر نام‌های خوب و نیک از افرادی که بدنام هستند، پرهیز کنیم.

هوش مصنوعی: ای پزشک! از بالای سر بیمار نرو، زیرا ممکن است فردا نباشد. امروز در درمان تو امید دارم تا غروب.

هوش مصنوعی: جلال به خاطر طمع و آرزوهایش به مشکلات و غم‌ها دچار شد، مانند پرنده‌ای که به خاطر خواسته‌هایش به دام طمع می‌افتد.