هوش مصنوعی: دل من از شدت عشق می‌سوزد و حالتی شبیه به شمع دارد. ای نسیم! بیایید و اجازه بده که جانم را مانند شمع بریزم.

هوش مصنوعی: راز من مانند شمع روشن شده است و در هر مجالسی به خاطر اشک‌های آتشینم که همچون شعله‌های شمع از چشمانم می‌ریزد، به خوبی مشخص می‌شود.

هوش مصنوعی: امشب احساسی گرم و پرشور دارم که نمی‌توانم از جا بلند شوم. تا زمانی که وجودم را به اندازه یک شمع نسوزانم، از پای نخواهم نشست.

هوش مصنوعی: هر شب تا صبح، آتش غم و حسرت در دل من شعله ور می‌شود و اشک‌های حسرت از چهره‌ام به دامانم می‌ریزد، مانند شمعی که در حال ذوب شدن است.

هوش مصنوعی: مدتی به خانه می‌روم تا آن را روشن کنم، تا بتوانم شب را با زحمت و تلاشم به روز تبدیل کنم مانند شمعی که نور می‌افشاند.

هوش مصنوعی: هیچ کسی نیست که در شب تنهایی من در کنارم باشد و برایم گریان شود. اگر جانم مانند شمع به انتها برسد، کسی نیست که برای نبودنم اندوه کند.

هوش مصنوعی: اگر سرم به خطر بیفتد، نمی‌نشینم و از پا نمی‌افتم تا یک لحظه تو را در مهمانی خود بنشانم، مانند شمعی که در کنار دوستانش می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ملائکه و موجودات مقدس گرداگرد کوی من در حال طواف خواهند آمد، اگر تو شبی از نور خود بر من بتابی، مانند شمعی که نورش فضا را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: ناصح من می‌گوید اگر از شدت عشق، جانم را ببرد، چه اشکالی دارد. اما اگر همین سوز عشق باشد که باعث ادامه حیات من است، چگونه می‌توانم تا زمانی که شمع روشن است، خاموش شوم؟

هوش مصنوعی: هر صبح که به سوی مسجد می‌روم، جلال و زیبایی‌ام مرا می‌کشاند، همچنان که در شب‌ها در محافل دوستانم، همدم و روشنای جان آنها هستم مانند شمعی که در جشن‌ها درخشش می‌دهد.