هوش مصنوعی: به خاطر جمعیت اندیشه‌های تو، خواب نمی‌توانم راحتی داشته باشم و نمی‌توانم در خوشبختی شب وصال تو به شتاب بیفتم.

هوش مصنوعی: تو مانند آفتابی که سایه‌ای از ما برداشته‌ای، هرچند نمی‌توان گلی را بر سر آفتاب نگه داشت.

هوش مصنوعی: هرچند تو برای من مثل آب حیات اهمیت داری، اما می‌دانم که از نظر عقلانی نمی‌توان به آب تکیه کرد و آن را به عنوان پایه‌ای مطمئن حساب کرد.

هوش مصنوعی: توی این بیت، می‌گوید که چرا به من که دلbroken و خسته هستم، بی‌دلیل بی‌عدالتی می‌کنی؟ چرا به من اینگونه صحبت می‌کنی؟

هوش مصنوعی: دل غمگین من، ای جان، که محل غم و اندوه تو هستی، به گفته‌ی دشمنان بدخواه، نتوانند تو را ویران کنند.

هوش مصنوعی: بیا و برای مشکل من راه حلی پیدا کن که دیگر نمی‌توانم درد دوری را تحمل کنم و جگرم به آتش هجران بسوزد.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، از دنیا دوری نکن، زیرا مانند این است که نمی‌توان بر چهره‌ی ماه درخشان، پوششی قرار داد.