هوش مصنوعی: پس از یک سال که فریدون در کاخ قارن ماند، او را فراخواندند.

هوش مصنوعی: وقتی چشمان او به تاج کیی افتاد، بزرگی و خوشبختی او را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: بر چهره‌اش درخشش است و بر روی زمین، با زیبایی‌اش به شاه آفرین می‌گوید.

هوش مصنوعی: او به لبخندی در برابر شاه گفت که بخت تو نشان از خوش‌شانسی‌ات را به وضوح نشان داده است.

هوش مصنوعی: از این به بعد تنها چیزی که خواهی دید، نتیجه و خواسته‌های خودت خواهد بود، چون وقتی که به پایان کار خود نزدیک می‌شوی، به آنچه خودت شروع کرده‌ای توجه می‌کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که او از شاه خبری شنید، به نشانهٔ احترام به زمین، آن را بوسید و سر خود را بالا گرفت.

هوش مصنوعی: او می‌گفت: ای پادشاه نیکوکار و دانا که فضایل خوبی داری و بخشنده هستی.

هوش مصنوعی: از این به بعد می‌خواهم بندگی تو را بکنم، چرا که از کارها و کردار خودم پشیمانم.

هوش مصنوعی: اگر پادشاه به من پاداشی بدهد که شایسته‌ی کارها و کردارم باشد، در زندگی‌ام تأثیر زیادی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: من تنها در جایی که بر دار قرار دارم، احساس آرامش می‌کنم، مگر اینکه از سوی پادشاه بر من رحمت و بخشش نازل شود.

هوش مصنوعی: فریدون با محبت بسیار به او توجه کرد و گفت که راستگویی تو باید با عقل و تدبیر تو همراه باشد.

هوش مصنوعی: با خوبی، او را به سمت خانه‌اش فرستادند و همراه او گروهی از بزرگان را نیز فرستادند.

هوش مصنوعی: به نزد او از هر نوع وسیله و تجهیزات ارسال کرد، از طلا و اسبان بلندبالا.

هوش مصنوعی: وقتی صبح شد، او را با احترام فراوان صدا زد و بر تخت طلایی نشاند.

هوش مصنوعی: یک سفره سلطنتی را چیدند و غذای لذیذی روی آن قرار دادند. بعد از صرف غذا، مهمانان خواهان نوشیدنی شدند.

هوش مصنوعی: در حالت مستی، شاه بلند با زبانی کنایه‌آمیز به او گفت که بودن در زندان بهتر از حضور در پیشگاه و دربار اوست.

هوش مصنوعی: تو به دلیل سختی‌ای که از ذات بد خود به دست آوردی، از راه ما دوری کرده‌ای.

هوش مصنوعی: حال آن همه سختی‌ها به پایان رسیده است؛ گذشته، چه خوب و چه بد، مانند بادی در دشت به سرعت گذشت.

هوش مصنوعی: از این به بعد اگر به دنبال آرزویی از ما باشی، مانند این است که زشتی‌های درونت را کنار بگذاری و به نور و روشنی روی بیاوری.

هوش مصنوعی: زمین را به زیبایی به رخسار خود آراست و به او گفت: ای پادشاه باهوش و نیک سیرت.

هوش مصنوعی: اگر با مهربانی و خوبی برخورد کنی، حتی اگر جانم را بگیری، من چیزی نمی‌گویم.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد که به خاطر زیر پای اسب شاه خود را به نابودی بکشانم، پس این کار شایسته‌ای است.

هوش مصنوعی: پس از آن که خود را گنهکار دیدم، بخشایش و رحمت را به سوی خود می‌آورم.

هوش مصنوعی: من که بندگی را می‌پذیرم، درندگی و سختی برای من شایسته است. چه فرقی می‌کند که در زندان باشم یا تحت تیغی برّان، هر دو حالتی به من تحمیل می‌شود.

هوش مصنوعی: بدان که هیچ‌کس از بندگان بزرگ نباید از دستورات پادشاه بزرگ سرپیچی کند.

هوش مصنوعی: اما ای شهریار، بدان که من گناهکار، خود را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: من جرأت نداشتم که بی‌دردسر بیایم و پیش تو دست بر سر و زیبایی‌ات را ببوسم.

هوش مصنوعی: حال اگر ما تو را آزار دهیم، به سود خودمان است و اگر ببخشیم، به خاطر نام توست.

هوش مصنوعی: وقتی که بزرگی و آرامش شاه را دیدم، اگر اکنون از من گناهی را بگذری، خوشحال می‌شوم.

هوش مصنوعی: از این به بعد می‌خواهم با تو به عنوان یک خدمتگزار باشم، در حالی که در برابر سلطان با افتخار و تواضع ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: به او خندیدند؛ شاه به او گفت: در دل خود هیچ اندیشه‌ای نداشته باش.

هوش مصنوعی: من از تو می‌گذرم و به آسمان می‌رسانمت، در حالی که دیگر گناهی بر گردنم نیست.

هوش مصنوعی: وقتی ستاره‌ها از پس پرده بیرون آمدند، اثر نوشیدنی به شدت بر روی میهمانان حس شد.

هوش مصنوعی: زمانی که عقل و خرد از مَسْکر دور شد، دیگر از آن مهمانی به سوی خانه رفتند.

هوش مصنوعی: زمانی که آفتاب از پس پردهٔ غیب نمایان شد، دلیران به سرعت مشغول نوشیدن می شدند.