هوش مصنوعی: دوست عزیز، چه اتفاقی می‌افتد اگر تو درِ محبت را باز کنی و به‌سوی من بیایی و مانند جانم در کنارم باشی؟

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی چه مشکلاتی بر ما گذشته است، در حالی که تو حال ما را نمی‌پرسی و از هیچ دردی برای ما نمی‌گشایی؟

هوش مصنوعی: در زندگی ممکن است زمان زیادی بگذرد و تو همچنان بی‌خبر بمانی. اما اگر لحظه‌ای به حقیقت پی ببری، نیازی به منتظر ماندن نخواهد بود و باید اقدام کنی، زیرا زندگی بسیار کوتاه است و نباید از دست برود.

هوش مصنوعی: من دو بیت از شاعر بزرگ خاقانی شروانی را می‌خوانم، کسی که در فن بیان و سخنوری مهارت بسیاری دارد و مورد ستایش دیگران قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: امشب هیچگونه رحمی بر حال من نکن، چون که در این افتادگی من، تو هم در کاهش جانم مشارکت نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: یا بر شیرینی خودم مرا مهمان کن، یا بر درد دل من بیا و مهمان من شو.

هوش مصنوعی: تو بدخو نبودی، تا این رفتار نامناسب را از تو آموختم یا چه اشتباهی کردی ای ترکِ خطاکار.

هوش مصنوعی: ماه و خورشید همیشه در کنار یکدیگر حرکت می‌کنند، اما ای ماه، نمی‌دانم چرا تو بدون عشق و محبت آمده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر با هیچ‌کس محبت و وفاداری نداری، پس با هر کسی می‌توانی باشد که رابطه‌اش بدون محبت و وفاداری است.

هوش مصنوعی: اولین بار که با چهره زیبا و مهربانت خود را به ما نشان دهی، قلب ما پر از داستان‌ها و احساسات می‌شود، و اگر آن زیبایی را دوباره به ما نشان دهی، این احساسات تازه‌تر و عمیق‌تر خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی دل من را بگیری، ندانسته که این دل، دلی نیست که به راحتی بتوانی آن را بربایی.

هوش مصنوعی: من از ابتدا دل به محبت و زیبایی میر سپردم. هر کسی به چیزی جذب می‌شود و سعدی نیز به همین جذبه می‌کوشد.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به قدرت و عظمت فردی دارد که تنها به خواسته‌ها و آرزوهای خود می‌چرخد و حرکت می‌کند. در واقع، این فرد بر همه چیز حاکم است و فقط در پی تحقق خواسته‌های خود است.

هوش مصنوعی: خداوند، به خاطر ناتوانی و ناخوشی تو، دنیا به سمت پیری و فرسودگی رفت و تحمل آن را سخت‌تر کرد.

هوش مصنوعی: امروز، یک شهر از زحمت و درد و رنج آزاد شده است.

هوش مصنوعی: از ناتوانی و ضعف نجاتم بده، زیرا تو یاری و پشتیبان ناتوانان هستی.

هوش مصنوعی: در شب و روز، فقرا همه برای تو دعا می‌کنند؛ چون تو پناهگاه و refuge آنها هستی.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را نمی‌توانی سرزنش کنی که به سمت حق نرفته است و هیچ‌کس را نمی‌توانی ملامت کنی که دعا نکرده است.

هوش مصنوعی: خداوند هیچ دردی را برای تو نمی‌خواهد، زیرا تو می‌توانی مایه شفای دردهای دیگران باشی.

هوش مصنوعی: خدایی که در این جهان رنج‌ها و سختی‌ها را دور می‌کند، به خاطر تو این کار را انجام می‌دهد، زیرا تو از میان مردم کسی هستی که دردها و مشکلات را از کسانی می‌زادی.

هوش مصنوعی: حیف است که من به زبان خودم نام تو را بیاورم؛ هر کس که تو را دوست دارد باید برایت فداکاری کند.

هوش مصنوعی: تو باعث رفع آسیب‌ها از زمین و باد هستی، و آنچه که نافع است، آتش و آب را شامل می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر شاخه‌ای پژمرده شود، نگران نباش و بی‌خیال باش، زیرا باید منتظر بمانی تا دوباره سبز و شاداب شود.

هوش مصنوعی: همواره با عزت و شرف بالا بمان و مانند یک پرچم در اوج قدرت و حکومت خود قرار بگیر.

هوش مصنوعی: همیشه در موقعیت درست و مناسب قرار داشته باشی و هرگز سقوط نکنی، چون در سلطنت و حیطه‌ی خود باید پرچم‌دار و معتبر باشی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زمین و آسمان وجود دارند، تو به خوشبختی و امنیت خود ادامه بده و جان و بدنت را از آسیب‌های زمینی و آسمانی حفظ کن.

هوش مصنوعی: تو با نظر خود دو سرزمین را در آرامش قرار دادی، برکنده باد این رای و این دارنده‌ی آن!

هوش مصنوعی: دشت و بیابانی که بوی قهر تو در آن فضا پراکنده است، تا روز قیامت در آن محبت و عشق تو باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر تو بجنگی، شمشیر به دست می‌گیری و آماده نبرد می‌شوی و در این حال، بهمن هم برای تو سپر می‌سازد تا از تو محافظت کند.

هوش مصنوعی: اگر در میدان جنگ تلاش و کوشش کنی و در مجالس خوشی و مهمانی بخشنده باشی، به مانند خشم و قدرت خداوند و همچنین مانند دریای بخشش و کرامت خواهی بود.

هوش مصنوعی: یک نوشته از تو ارزشش از سخنرانی‌های حمیدی بیشتر است و یک شعر تو برتری‌اش به غزل‌های سنایی بیشتر است.

هوش مصنوعی: من این شعر زیبا را از پدرم، شاعر بزرگ، به تو تقدیم می‌کنم تا در ستایش و مدح تو سخن بگویم.

هوش مصنوعی: بر لبه‌ی سفره‌ی نعمت و کرم تو، قرص نان گدایی در دست شیخ بهایی است.

هوش مصنوعی: صدرا و وزیر و ستاره‌های بلند مرتبه، صدر وزرا و امیر فرمانروایان هستند.

هوش مصنوعی: در روز عید بزرگم، تو هم دیدی که چه کسی را به ستایش دعوت کرده‌اند و او را بزرگ‌ترین شاعر نامیدند.

هوش مصنوعی: من به خاطر نداشتن عنوان و مقام، از کسی عیب نمی‌گیرم و به همین شکل، به خودم نیز به خاطر شهرت در شعر فخر نمی‌فروشم.

هوش مصنوعی: اگرچه خودستایی عیب محسوب می‌شود، اما وقتی کسی چون تو را ستایش می‌کنم، این کار به نوعی موجه و افتخارآمیز است.

هوش مصنوعی: اگر با نام و لقبی به من توجه شود، ارزش و عزت من افزوده می‌شود؛ اما اگر بدون نام و عنوان باشد، از من بوی خوش و ارزشی کاسته خواهد شد.

هوش مصنوعی: من به خود می‌بالم که مانند تو دارای مقام و منزلت هستم؛ نام من بر زبان‌هاست و گویی که من هم یکی از بزرگان هستم.

هوش مصنوعی: من از شاعری و شعر فاصله می‌گیرم و می‌خواهم در جمع ادیبان به من لقبی نیکو بدهی.

هوش مصنوعی: تو با تربیت و آموختگی خود، به من کمک کردی و اگر بخواهم به هنرمندان و فرهیختگان دست پیدا کنم، نیاز به ذوق و استعداد دارم.

هوش مصنوعی: شعر من مانند شعر بت‌ها زیبا و دلرباست، و نثر من مثل خط خوش نویسندگان چینی است.

هوش مصنوعی: من خیلی شوخی می‌کنم و به دیگران می‌خندم، حتی اگر موضوع جدی باشد و شرایط خطیر باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که از شاه برای من تربیت و رشد فراهم شد، شاید تو هم بتوانی در رشد و تربیت من کمک کنی.

هوش مصنوعی: اگر دست حمایت پادشاه امروز اینجا بود، مرا از پاک دانستن خود تأیید می‌کرد.

هوش مصنوعی: ای بازوی سرزمین، تو که به خوشبختی و شادکامی خود، بر این سرزمین سروری و شادی می‌آوری.

هوش مصنوعی: روزهای جشن و شادی که من درباره‌شان شعر می‌سرودم، اکنون در اینجا نیستند و نمی‌دانم امروز کجا هستند.

هوش مصنوعی: چه حسرتی است که امروز از تو جدا می‌شوم، ای میر، ای کاش هرگز جدایی در جهان وجود نداشت.

هوش مصنوعی: نیازی به جدایی نیست، چون تو در دل او قرار داری. اگرچه او تو را در چشم نمی‌بیند، اما همچنان در قلبش حضور داری.

هوش مصنوعی: چون تو را دیده‌ام و دل‌تنگ تو هستم، هر کسی را که ببینم، تو را در او جستجو می‌کنم.

هوش مصنوعی: در کنار مقام و قدرت اگر هم جای تو خالی باشد، در دل او برای تو فضایی خالی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: دل شاد آن انسانی است که خانه‌اش محلی است که به خداوند می‌رسد و در واقع، همانند خانه‌ای است که به خداوند نزدیک است.

هوش مصنوعی: شاید اگر از برتری و زیبایی خود ببالیم و فخر کنیم، در محیط دوستانه‌ات و در کنار همسایه‌ای که با خداوند ارتباط دارد، تاثیری نداشته باشد.

هوش مصنوعی: تو هم در محافل عقلانی من هستی و هم در گفتگوهای عاشقانه‌ام. با صدق و راستی در کنارم قرار داری و در دوستی با من همپاییم.

هوش مصنوعی: اکنون به دور کعبۀ آرزوهایت قدم می‌زنی و در جایگاه مروۀ خواسته‌ها، به آرامش و صفا دست یافته‌ای.

هوش مصنوعی: دل به سامان کارهای دو جهان پرداخته و از این دل، ای خدا، زنگ و غم را دور کن.

هوش مصنوعی: ای راد، ای امیری که در زمان بخشش و generosity، حاتم طایی هم برای گدایی به درِ تو می‌آید.

هوش مصنوعی: برای لباس شاهانه‌ات نیکوترین و شادترین پیام‌ها را می‌سرایم، که در واقع، پوشش پادشاهی‌ات باید مبارک و خوش‌یمن باشد.

هوش مصنوعی: قبل از این، تو فقط در محضر امیران و وزیران، چه در سفر و چه در وقت‌های دیگر، شعر می‌گفتی و آنان را مورد ستایش قرار می‌دادی.

هوش مصنوعی: آنها به خاطر ستایش و تمجید از دیگران، اگرچه در زندگی‌اشان ثروت و نعمت و زیبایی وجود دارد، به این مدح و ستایش بی‌توجهی نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: تو برای ستایش خودت از من چیزی نمی‌خواهی، اما باید بدانی که همه بزرگواری و بخشندگی‌ات به خاطر همین است.

هوش مصنوعی: طبع تو ناچار باید به بخشش بیفتد، زیرا هر لحظه به یک دلیلی و بهانه‌ای از تو انتظار می‌رود.

هوش مصنوعی: ارزش و جایگاه تو بسیار بیشتر از آن است که تنها با تعریف و تمجید یا طعنه زدن به دیگران شناخته شوی.

هوش مصنوعی: من به خاطر لطف خودم، تو را می ستایم، اما نه به گونه‌ای که ناپسندی یا شتاب‌زده به نظر برسد.

هوش مصنوعی: من به دنبال این شعر زیبا هستم تا بتوانم دعایی خوب نیز برای آن بسازم.

هوش مصنوعی: به دلیل وعده‌ای که به مهدی خان داده‌ام، عمر من همچنان طولانی و امیدوارم که حکومت تو پایدار بماند.

هوش مصنوعی: هرگز فکر نمی‌کنم که وعده‌ام به پایان برسد و این آرزوی من را از بین نبر.

هوش مصنوعی: ای دختر زیبای من، امروز به من نگو که به کجا می‌روی؟