هوش مصنوعی: شاید بوی تو خبر از تو به ما بدهد. دیشب در مسیر تنگی که بودیم به نسیم صبحگاهی اشاره کردیم.

هوش مصنوعی: با قلبی پر از عشق و شوق، پذیرای تو هستیم، ای کسی که چشم به راه تو، دو جهان بی‌هدف و حیران است.

هوش مصنوعی: مدتی است که به خاطر دوری از خاک سر کوی تو، در دلم و چشمانم رنج و غم انباشته‌ام.

هوش مصنوعی: به ظالم بگو که اگر ازکوچه کسی که ما را رها کرده‌ای، عبور کردی، خدا را یاد کن.

هوش مصنوعی: در اینجا شخص به این نکته اشاره می‌کند که صدای دلنشینی را با خود به همراه دارد، بدون آنکه از حال و روز خود آگاه باشد. او احساس می‌کند که این صدای جذاب، همانند گل‌های خوشبویی است که نسیم آنها را به سمتش می‌آورد و این گل‌ها نشانه‌ای از عشق و زیبایی محبوبش هستند.

هوش مصنوعی: وقتی به وضعیت عادی و طبیعی خود برگشتم و از حالت سرمستی خارج شدم، به خودم گفتم که بگو آن دلربا و جذاب را چه می‌شود.

هوش مصنوعی: از دوری تو آتش به دل و دنیا می‌زند، اما دل من با وجود این، گرم و پر از عشق است، ای بی‌رحم و دل‌شکن، چه زیبا و دلربا.

هوش مصنوعی: شب در آتش می‌سوزد و روز در آرامش است، خوشا آن شمعی که به خاطر دوری تو در طول شب و روز می‌سوزد.

هوش مصنوعی: غصه و روزهای ناخوشایند را نپسند، نباید به یکباره دل شاد و آرام ما را از ما بگیری، زلف‌هایت را هم که دو رشته هستند.

هوش مصنوعی: خلاصه اینکه، من بدون تو دیگر تحملی ندارم و نمی‌توانم در دوری تو صبر کنم و آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: دل غمگین و دینی که باخته، چنین حالتی دارد: آیا یک بار هم که شده می‌توانی پیمان وفا را تازه کنی؟