هوش مصنوعی: یک ذره از آستان تو برایم مانند منبعی از نعمت‌هاست؛ چشم امیدوار من به تو دوخته شده و به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: به کدام سرزمین فرو خواهم آمد جز به دامن تو؟ من کوچک‌ترین آشنای تو هستم و عاشقانه به تو وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: بر پیشانی بندگی‌ام اثر داغی وجود دارد که برای تو روشن است، ای آفتاب. در درون تو، چیزی کمتر از ستاره نیست.

هوش مصنوعی: من در سایه حمایتی که تو فراهم کرده‌ای، به روز قیامت و سختی‌های آن فکر نمی‌کنم و احساس نگرانی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم وصف محبت تو را بیان کنم در حالی که عقل من از آن ناتوان است و زبان من نیز توانایی ادا کردن آن را ندارد؟

هوش مصنوعی: به ایزد بزرگ، تویی که با لطف و کرامتت، دل غمگین افراد را شاد و شگفت‌انگیز می‌کنی، مانند صبحی که با خنده و روشنی‌اش، همه چیز را خوشحال می‌سازد.

هوش مصنوعی: هر صبح که می‌گذرد، نور خورشید مانند یک آینه به باطن من درخشش می‌بخشید و آن را زیباتر و واضح‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: اکنون صبح خوشبختی دروازه‌اش را باز کرده و قلب پرشور ما مانند پرنده‌ای به سوی دعاهای بدون ربا پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من آنچه که می‌خواهد، از تو می‌خواهد؛ زیرا تو خود سبب رحمت خداوند هستی.

هوش مصنوعی: باشد که وصل محبوبم همیشه برقرار بماند، زیرا در پیشگاه پروردگارت نه صبحی وجود دارد و نه شام.

هوش مصنوعی: دیگر امیدوار نیستم که با هدایت تو، سرنوشت من بهتر شود. سرم از سجده بر خاک تو بلند نمی‌شود; حتی عرش آسمان در مقابل تو قرار دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از کسی که مهربانی و لطفی در دل دارد، درخواست می‌کند که به او توجهی کند. او خود را به عنوان یک انسان آواره و بی‌کس معرفی می‌کند و ابراز می‌دارد که نمی‌داند باید از کجا و چگونه درخواست کمک کند. شاعر به نوعی نشان‌دهنده‌ حس ناامیدی و نیاز به یاری است.

هوش مصنوعی: نگاهی متفاوت به زندگی داشته باش و خود را زیاد تحت فشار نگذار. تو نمی‌توانی بار غم دیگران را به دوش خود بیندازی و همچنان راست و استوار بایستی.

هوش مصنوعی: این بود ماجرا که به شما عرض شد. اگر بپذیرید، دیگر نیازی به گفتن بیشتر نیست.

هوش مصنوعی: با همراه خوب و صمیمی، تنها یک آه عمیق از دل پر درد کافی است. چرا سخن را طولانی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: در بالای آسمان‌ها که به آرامش و سکوت معروف است، صدای شگفت‌انگیزی به گوش می‌رسد که ناشی از نواختن آهنگ توست. این صدا به حدی زیبا و رساست که حتی در این فضای آرامش، تلاطمی ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: سخن را به دعایی از صمیم قلب پایان بده، اکنون که صبح زمان اجابت فرا رسیده است، سر خود را به دعا بالا بیاور.

هوش مصنوعی: وقتی که شوق و جذبه تو وجود دارد، سرهای شاد و خوشحال خاموش نمی‌شوند و تا زمانی که عشق تو در دل‌ها می‌تپد، ارتباط‌های آشنا و محبت‌ها زنده خواهند ماند.

هوش مصنوعی: همواره نام و یاد تو به گوش می‌رسد و زائران حرم تو صدای پرشور و دلنشینی دارند که به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: کسی که در مسیر عشق حرکت می‌کند، می‌داند که عشق هیچ غریبه‌ای نیست. اگر این شعر را به نام "منهج الولا" بخوانم، در واقع به روش و طریقه عشق اشاره دارم.