هوش مصنوعی: عشق به قدری نقشه‌های من را به هم ریخت که موهای زره مانند تو همچون زنجیری بر گردنم افتاد.

هوش مصنوعی: لبخند زیبای تو باعث شادابی و سرزندگی من شد، اما بی‌توجهی و درد تو به ناله‌های بی‌اثر من لطمه زد.

هوش مصنوعی: زمانی است که همیشه به آن ابرو نگاه می‌کنم و مدت زیادی است که به این شمشیر نداسته‌ام.

هوش مصنوعی: عشق به پا خاست و گفت که من شعله‌ای هستم که همه چیز را می‌سوزاند، در حالی که زیبایی آرام و بی‌خود نشسته است و می‌گوید که من خود در ویرانی و فتنه‌های جهانی نقش دارم.

هوش مصنوعی: هر جایی که نقاشی کند، تصویر من پر از عشق و محبت است و هیچ نقطه‌ای از وجودم از دوست خالی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: من از خوش‌شانسی جوانی خود، دامن ساقی را گرفته‌ام تا دیگران نگویند که در هنر میگساری بی‌تجربه‌ام.

هوش مصنوعی: زلف چلیپا، مانندِ زنجیر یا دستبند می‌ماند که به من وصل است. تا زمانی که این زلف به حالت خم و زیبای خود باقی بماند، کسی نمی‌تواند مرا از دین و مذهب خود بیرون کند و تعصب را بر من تحمیل کند. در حقیقت، تا زمانی که عشق و زیبایی این زلف در زندگی‌ام جاری باشد، هیچ گروه و قومیتی نمی‌تواند مرا از خود طرد کند.

هوش مصنوعی: امروز از خرابی و ویرانی خوشحالم، چون می‌دانم که فردا با لطف و اراده پیر میخانه دوباره به سامان خواهم رسید.

هوش مصنوعی: اگر آقایی که من خدمتش هستم به من لطف نکند، باید بگویم که از سر تا پا خطاها و اشتباهات زیادی دارم.

هوش مصنوعی: در این بیت، گویا شاعر در لحظه‌ای از نیکبختی یا شگفتی صحبت می‌کند که تقدیر یا سرنوشتش به کمک او آمده و او را از مکانش بلند کرده است. دلیل این حالت، عشق و زیبایی چشمان محبوبش است که باعث شده او در برابر تیرهای عشق، به نوعی آسیب‌پذیر و در معرض خطر قرار گیرد. به عبارتی، این زیبایی چشمان محبوبش مانند تیرهایی است که به سوی او پرتاب می‌شود و او را مجذوب و دچار درد و رنج می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمان زیبای تو مثل کمان است و من به خاطر آن گرفتار شده‌ام. من که شجاعان و شیران جهان را می‌شناسم، حالا در دام عشق تو اسیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر از لبانم سخن شیرینی بگنجد، تعجبی ندارد که طوطی به یاد شکر او، سخن زیبا و دلنشینی بگوید.