هوش مصنوعی: من در آستانهٔ میخانه به مقام و جایگاهی رسیدم و از آسمان پایین‌ترها انتقام گرفتم.

هوش مصنوعی: به صبحگاه خدمت مینا رسیدم و همیشه جام شراب طلا را در دست داشتم.

هوش مصنوعی: در مسیر میخانه، به خاطر احترام به ساقی و مطرب، خودم را خاضع و متواضع کرده‌ام و دامن آن‌ها را با احترام گرفتم.

هوش مصنوعی: من لباس درویشی را به عنوان رهن گذاشتم و برای خود شرابی خریدم. تسبیح را از دست انداختم و جامی در دست گرفتم.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر به حسرت و ناکامی خود اشاره می‌کند. او از تسبیحی سخن می‌گوید که به حلقه‌ای از موهای مشکی زیبایی در نوشته تبدیل شده است. این به نوعی از عشق و یادآوری معشوق اشاره دارد که هرچند کوشش کرده، اما به نتیجه‌ای نرسیده است. تمام تلاش‌های او بدون نتیجه مانده و فقط زیبایی آن زلف‌ها در ذهنش نقش بسته است.

هوش مصنوعی: پرده را از روی چهره‌ات و موهایت کنار زدم و در هر صبح و شام، کام دل خود را از دیدن تو پر کردم.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به خواسته‌های بزرگ، باید از برخی تمایلات و خواسته‌های دنیوی خود بگذری. من در مسیر عشق و ارادت، به این نتیجه رسیدم که تنها با رها کردن برخی از خواسته‌ها می‌توان به هدف نهایی دست یافت.

هوش مصنوعی: من از خواجه خواستم که خط غلامی تاجوران را بگیرد و به همین دلیل به کمین غلام رفتم.

هوش مصنوعی: من به خاطر محبت، در هر شرایطی از تجربیات و دردهایی که کشیدم، پخته شدم و درس‌های ارزشمندی آموختم.

هوش مصنوعی: من دو جام از خیام وحدت نوشیدم و دل خود را از تفاوت‌های خاص و عام رهایی بخشیدم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه مدتی طولانی در شب تاریک پنهان بودم، دیگر نیازی به درخشش آن ماه کامل برای برآورده شدن خواست خود ندارم.