هوش مصنوعی: ای آب حیات، چرا جملاتت از دهانم بیرون نمی‌آید؟ چرا بر حال تشنگان رحمتی نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: آه که چقدر دردمندانه است وقتی جانم از بی‌آبی و تشنگی به لب می‌رسد، در حالی که آنچه برای حیات و زندگی‌ام نیاز دارم، درخشان و زیباست اما در دسترس نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده است که اکنون که عشق و محبت من برای تو کاملاً مشخص شده، خواهش می‌کنم با من به نرمی و ملایمت برخورد نکن. غفر (پوشش و پنهانی) تو دیگر برایم وجود ندارد و رازهای من به روشنی نمایان شده است.

هوش مصنوعی: ای باغ زیبای من، به خاطر بی‌پولی و گرفتاری‌ام، لطفاً اجازه بده کمی از زیبایی‌هایت را برچینم و از آن بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: هرگز هیچ‌کس جز تو به ذهنم نمی‌آید. نمی‌دانم چه کسی در فکر تو است یا چه چیزی در دل تو نهفته است.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت به من کمک کند، ای جوان ترک با بازوی قوی، من هم تیر تو را می‌خورم و هم کمانت را می‌کشم.

هوش مصنوعی: تو چنان جذاب و زیبا هستی که می‌توان گفت هم مایهٔ آسیب زمین و هم موجب آشفتگی زمانه‌ای.

هوش مصنوعی: به چه مدت باید به سخنان واعظ درباره ترس از قیامت گوش بدهیم؟ بلند شو تا زیبایی‌ها و بلندی‌های دل خود را ببینی.

هوش مصنوعی: اگر روزی چشمانم به چیزی بیفتد، آنقدر مراقبم که آن را نادیده بگیرم. حتی اگر آن شی یا نشانه، گوشه آستین تو باشد یا خاک درگاه تو.

هوش مصنوعی: اگر پرده را کنار زنی، از این شادی و خوشی، نوری به چشم می‌خورد که جان انسان را به خاطر دیدن زیبایی‌ات فدای تو می‌کند.