هوش مصنوعی: بیا ای اشک‌های پر از غم، تا بر سرنوشت بدبخت خودم بگریم. از عمق دل ناله‌ای می‌کشم و به اندازه ابر، بر آزادی و فارغ‌بال بودنم گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر عقل اجازه ندهد که بگریم، به خاطر مصلحت خودش، از آن کسی که مانع من می‌شود دوری می‌کنم و بر اساس احساسم که به من می‌گوید بگریم، این کار را انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: مدتی را به خاطر خودم غمی می‌خورم و با ناله و گریه، درد و رنج‌های درونم را به نمایش می‌گذارم. در دل آتش عشق می‌سوزم و وضعیت درونم را بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از این تنگنای ترسناک و سخت زندگی بسیار خسته و دلگیر هستم و می‌خواهم که آسمان، به این تنگی را بشکافد و راهی گسترده به من بدهد تا بتوانم با صدای بلند گریه کنم.

هوش مصنوعی: من از دست خودم در رنج هستم، چون سزاوار درد و محنت هستم. برای خودم مشکل‌ساز شده‌ام و به طور طبیعی بر ضعف خودم می‌گریم.

هوش مصنوعی: من خود در بند و محبوس هستم و هیچ بهانه‌ای برای گلایه از دیگران ندارم. در اینجا فقط به خودم متکی‌ام و از دست خودم بسیار رنج می‌برم، به حدی که اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: خداحافظی با محبوب سخت است، چرا که اگر چهره‌ام را نشان ندهد، از او دوری‌ام را احساس می‌کنم. در این تاریکی، تنها می‌توانم به یادش گریه کنم.

هوش مصنوعی: کسی حال مرا نمی‌پرسد و اگر هم بپرسند، به تمسخر می‌خندند. گاهی از درد و بی‌زبانی به ناله می‌آورم و گاهی از درد دل، اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: از شدت درد و جراحتی که دارم، آنقدر اشک ریخته‌ام که می‌خواهم دوصد چشم دیگر هم داشته باشم تا بر زخم‌های درونم بگریم.

هوش مصنوعی: بهتر است از خود غافل باشم، زیرا اگر به وضعیت خودم توجه کنم، باید از شدت ناراحتی اشک بریزم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی انسان به سخنان عمیق و پرمحتوا فکر می‌کند، حتی قلم نیز احساساتی می‌شود و می‌خواهد بگرید. همچنین، لوح (محل نوشتن یا کاغذ) نیز به نوعی احساس می‌کند که هنگامی که نوشته‌هایش را می‌بیند، تحت تأثیر قرار می‌گیرد و گویی به حسرت و اندوه می‌افتد.