هوش مصنوعی: درد و رنجی که از دیدن چهره‌های زیبا می‌کشم، برایم آرامش و آسایش است. هر چیزی که برای من عذاب آور باشد، در نظر دیگران خوشی و سرسبزی به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: شایسته است که آتش دل من به آسمان شعله بکشد، زیرا این احساسات و عواطف در تمام ساعات شب و روز در فکر و ذهن من جاری است.

هوش مصنوعی: دل من را ربود و به آتش انداخت و گفت: این صید که در دام من است، دیگر کجا می‌تواند برود؟

هوش مصنوعی: دل من شبیه پرنده‌ای است که در باغ بهشت زندگی می‌کند، اما حالا در شب‌های زیاد به دور چراغ من می‌گردد مانند پروانه.

هوش مصنوعی: وقتی به کلبه‌ی اندوه پناه بردم و وضعیت نامناسبی پیدا کردم، چه فایده که بوی پیراهنی از دور به یاد من می‌آید.

هوش مصنوعی: به کسی که در عشق و محبت با تو هم‌دلی ندارد، دل نسپار. به ساقی بگو که در این شراب نگاه کن؛ چون آنچه در این گوهر دیده‌ام، به خودی خود زیبایی دارد.

هوش مصنوعی: چه خوشی و لذتی است وقتی که دشمنان من در حال جشن و خوش‌گذرانی هستند، در حالی که من در گوشه‌ای به تنهایی و بدون کسی نشسته‌ام.