هوش مصنوعی: دیوانه‌ وار به عشق تو دلم باغی نمی‌خواهد، در باغ گلستان هم مرا باغی نیست که بتوانی آن را نام ببری.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان در میان دشواری‌ها و غم‌ها با دوستان همدل و همدرد خود شریک می‌شود، نیک می‌داند که تنها چیزی که از دل او باقی مانده، احساس و درد واقعی اوست و هیچ چیز دیگری نمی‌تواند جایگزین آن شود.

هوش مصنوعی: من در آتش عشق می‌سوزم، اما رقیب بی‌خیال و خندان است. دل من که شکنجه‌اش را حس نمی‌کند، بارها مانند آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است پرنده ی خوشبختی بر من سایه بیفکند، در حالی که این بدن سوخته و آسیب‌دیده ارزش اینکه زاغی به آن نزدیک شود را هم ندارد؟

هوش مصنوعی: من عاشق هستم و دلم دچار آشفتگی است، نمی‌دانم معشوق چه بر سرش آمده که نه در کنارم است و نه دور از من.

هوش مصنوعی: شب‌های من پر از درد و تاریکی است و مرگ در آن‌ها نسبت به روزها بیشتر به وضوح و روشنی احساس می‌شود، هرچند که در این خرابه و مکان خراب، هیچ نوری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: عاشق چه بهره‌ای می‌تواند از دل‌های تاریک ببرد، زیرا در این هیاهو هیچ چیز جز اندوه و ناراحتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در این جمع، فریادی از دیوانگی به گوش می‌رسد و چون گل لاله، رنگ تو در هیچ باغی دیده نمی‌شود.