هوش مصنوعی: ای دل، بی‌جهت برای خوشایند من خودت را ناراحت نکن. آیا نمی‌دانی که در شب‌های دوری از محبوب چقدر درد و اندوه کشیدم؟

هوش مصنوعی: دل من از غم دوری او بسیار تاریک و غمگین شده است. ای کاش در مسیر پیوستن به او گام نگذارید، چون هرگز به بهشت عشق او نخواهم رسید و مانند زاغی همیشه در اندوه و تنهایی باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: من به خاطر تنهایی و دل‌تنگی انسانی به شدت دچار عذاب و سوزش هستم. اگرچه احساس آتش سوزان درون دارم، اما هیچ چیزی مانند پروانه‌ای که دور چراغ می‌چرخد، برایم معنا ندارد.

هوش مصنوعی: کسی که از من پنهان شده و در جستجوی من است، مثل زاغی می‌ماند که به خاطر تمایلش به استخوان، به سراغ من بیاید.

هوش مصنوعی: دل من از ترس جدایی مانند فغانی درآورده است، مانند آبی که ناامیدی به گردون تزریق کرده و به جان من آسیب می‌زند.