هوش مصنوعی: وقتی اهل حرم در آرامش و آسایش قرار گرفتند، من به سراغ اهریمن رفتم.

هوش مصنوعی: آن کسی که نام زشتی دارد، درخواستی می‌کند که برای بزرگداشت امام، عزاداری و سوگواری برپا کنند.

هوش مصنوعی: بداقبالی به ناچار باعث شد که حرم را مجبور به پذیرش آن کار کنند.

هوش مصنوعی: مردم برای عزاداری دور هم جمع شدند و به خاطر شادی‌های زندگی، دنیا را جشن گرفتند.

هوش مصنوعی: خونین‌دلان دور هم جمع شدند و سرهای خود را به نشانه غم، به زانو گذاشتند.

هوش مصنوعی: موهایش بهم ریخته و چهره‌اش زخمی شده است، از دیدگان بر رویش دو جوی اشک جاری شده است.

هوش مصنوعی: همه از پادشاه خود یاد می‌کردند و از غم‌هایی که پس از او به وجود آمد سخن می‌گفتند.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر اندوه و ناامیدی دست بر سر گذاشتند و از شدت بحران، تمام شام را تحت تأثیر قرار دادند.

هوش مصنوعی: ناگهان صدایی بلند از معبد برخاست که به شدت از تاریکی آسمان‌ها در گوش‌ها نفوذ کرد.

هوش مصنوعی: به زودی متوجه خواهی شد که در آن‌سوی شام، زنانی بودند که به خاطر محبت امام، موی خود را به زینت گذاشته و به زیبایی می‌پرداختند.

هوش مصنوعی: همه با سر برهنه و بدون پوشش هستند، همه موهای خود را در دستان خود دارند و غم را با ناخن‌های خود خراش می‌دهند، در حالی که همه به یکدیگر روی می‌آورند.

هوش مصنوعی: در زیر لایه‌ای از پارچه سیاه، خاکی که بر سر همه پخش شده، پنهان است.

هوش مصنوعی: جمعیت زیادی به سمت در آمدند و هر کدام با خود عزا و سوگواری آوردند، به طوری که حال و هوای حزن و اندوه مانند امواج دریا فضا را پر کرد.

هوش مصنوعی: زنان نگران و غمگین از مکان خود برخواسته و به استقبال آمدند و خود را برای پذیرایی آماده کردند.

هوش مصنوعی: از شدت درد و فریاد، حالتی به وجود آمد که غوغای شام آنچنان زیاد شد که حتی یاد قیامت و روز جزا هم از ذهن‌ها رفت.

هوش مصنوعی: رهبر آن کاروان عزاداری، دختر بزرگ و محترم است که در روز قیامت اهمیت ویژه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: پیامی به ستمگر فرستادند که اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، به زودی کار به گریه و اندوه خواهد کشید.

هوش مصنوعی: شاه و یارانش به نزد زنان در این مکان خواهند آمد.

هوش مصنوعی: برای خاطر دختر خیرالانام، سرها را تمام و کمال به آنجا فرستادند.

هوش مصنوعی: وقتی زینب (س) سر شاه را دید، با غضب به او حمله کرد و پیراهنش را درید.

هوش مصنوعی: به زمین افتاد و موی تو را گرفت، گویی که او از تن تو جدا شد.

هوش مصنوعی: او سر پاک را به سینه‌اش گذاشت و از شدت عذاب، آتش دنیای بالایی‌ها را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: در این بیت، گوینده از شاه می‌پرسد که چه بر سر مادرش آمده که اکنون او را چنین دور از تنش می‌بیند. به نوعی، اشاره به جدایی یا دوری عاطفی و فیزیکی دارد و نگرانی یا تعجب را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: کجاست پیامبر بزرگ که برای مردم راه را روشن می‌کند و کجاست علی(ع) که نظم‌دهنده و سازنده هستی است؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که نگاهی به قدرت و مقام شاهی بیندازیم که فرشتۀ جبریل او را از گهواره‌ای پر از ناز و نعمت به بالای عرش و مقام‌های عالی برده است. این تصویر دلالت بر افتخار و بزرگی آن شاه دارد که به مقام و منزلتی بلند رسیده است.

هوش مصنوعی: بدن او بر روی خاک گرم زمین خوابیده و از لگدهای اسبان جنگ زخمی شده است.

هوش مصنوعی: کجا برادر تن توست؟ چرا او از سر تاج تو جداست؟

هوش مصنوعی: سر تو مانند نیزه است و دید که بر دل خواهرانت چه غمی نشسته است.

هوش مصنوعی: وقتی تو کناری رفتی، من به یاد تو احساس تنها بودن و غم را بیشتر حس کردم. در واقع، از تو پشتیبانی می‌کردم و حالا که نیستی، این غم بر دوش من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه بزرگ ایمان، افسوس که جان تشنه‌ای را زیر تیغ قرار دادی.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم در اینجا صحبت کردند و سر و صدا کردند تا اینکه یک فرد بیگانه به کنارشان آمد و از تعجب بی‌حس شد.

هوش مصنوعی: پس از آن، کلثوم با حالتی غمگین و دلbroken به سینه‌اش چنگ زد و از ساقی معروف یاد کرد.

هوش مصنوعی: به طور خلاصه، در این بیت به شخصیت ابوالفضل عباس (ع) اشاره شده که به عنوان یک قهرمان و جنگجوی شجاع در میان مردم شناخته می‌شود. او با قدرت و عزم راسخ خود، در صحنه نبرد نقش بسزایی دارد و مورد احترام و ستایش قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چه بلا و آسیب بزرگی از آن دستان بلند آورده شد که با شمشیر کینه‌اش جان و تن را از هم جدا کرد.

هوش مصنوعی: شما در زمان حیات خود، ای نام برادر شاه، در جایگاهی بالاتر از آسمان قرار داشتید.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو زنده بودی، جوان، هیچ چیزی نتوانست در آسمان به تو خیره شود و تو را تحت تاثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: من و معشوقم، به مانند زهره و ماه در کنار هم نیستیم و اعتراص نداریم، اما آفتاب عالم تاب، سایه‌ام را که در کنار اوست، نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: پس از رفتن تو، غم روی غم نشسته و همه چیز درباره من به خاک و نابودی بدل شده است.

هوش مصنوعی: دشمن با ظلم و ستم خود مرا به اسارت درآورده و گرفتار مشکلات کرده است.

هوش مصنوعی: من چه بگویم، تو خود دیدی که در بازارها با من چه رفتاری کردند و چقدر آزارم دادند.

هوش مصنوعی: او به این‌گونه صحبت می‌کرد تا اینکه آن زن بی‌هوش شد و از فریاد کردن باز ماند.

هوش مصنوعی: سپس لیلا با قلبی پر از درد و خونین، آن سر پر از خون پسر را از او گرفت.

هوش مصنوعی: با لب‌های خود، بوسه‌ای بر لب‌های بی‌نوشیدنی عاطفه بزنید، مانند نرگسی که در خواب عمیق و گیج‌کننده‌ای فرورفته است.

هوش مصنوعی: او گفت: ای جوان خوش سلطان و زیبا، شبیه پیامبر، بیایید با هم ملاقات کنیم.

هوش مصنوعی: از من بپرس چرا محبت و عشق را از من گرفته‌ای، تا بدانی چه چیز ناتوانی در من دیده‌ای که باعث شده از من دور شوی.

هوش مصنوعی: قرار بود در روز بیست به دنبال تو بدوم، اما تو هیچ سوالی از حال من نکردی.

هوش مصنوعی: من تو را مانند جان خود بزرگ کرده‌ام، ای فرزند نیکو و مشهور.

هوش مصنوعی: اگر از دل من غم و اندوهت را جدا کنی، زمانی که من مرده‌ام، می‌توانی برای من در عزا و سوگم بگریی.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانستم که در سن پیری به خاطر تو جوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که این ظلم را بر من روا داشت، مثل من است که در غم گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: بسیار سخن گفت و مدام بر سرش زد تا اینکه تمام فکر و عقلش را از دست داد.

هوش مصنوعی: وقتی لیلی از درد و ناله ساکت شد، دل مادر قاسم دوباره به تپش افتاد.

هوش مصنوعی: او به سینه‌اش فرزند خوشبخت را قرار داده و می‌گفت: ای فرزند پاک و نیکو زاده.

هوش مصنوعی: حسن (ع) یتیم شده و جانشین پدرش است، ای ماه روی زیبا و دل‌نواز!

هوش مصنوعی: بدن کسی را که در آغوش من بوده، در این مکان نگه‌دار به خاطر این مادر ناتوان.

هوش مصنوعی: بدن تو همچون پرنده‌ای در تاریکی پنهان شده است و مرگ تو را همانند شب در روز می‌نگرد.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌رفتی، ای پسر خوش‌نام، نام تو را به من سپردی، همان‌طور که دختری پاک از امام است.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که دشمنانی که کینه به دل دارند، هیچ احترامی برای نگاه من قائل نیستند.

هوش مصنوعی: وقتی گوشواره از گوش عروس افتاد، چه دلیلی می‌توانم برای تو بیاورم ای فسوس.

هوش مصنوعی: چرا من، که ناتوان هستم، هنوز زنده‌ام؛ در حالی که تو، ای جوان، با ناکامی از دنیا رفتی؟

هوش مصنوعی: بسیار صحبت کرد و ناگهان سکوت کرد، سپس بر زمین افتاد و بی‌هوش شد.

هوش مصنوعی: پس از آن، سکینه از درد و اندوهی که در دل داشت، آوایی شبیه به آواز پرندگان باغ سر داد.

هوش مصنوعی: کودک شیرخواری که به سینه مادرش خون آغشته شده، با درد و رنج بسیار ناله می‌زند.

هوش مصنوعی: می‌گفت ای زینب، تو که طعم عشق را چشیده‌ای، مانند کسی هستی که از تیرهای ظلم و بی‌وفایی زخم خورده‌ای، اما طعم شیرین عشق را نیز تجربه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: ای مرغ باغ شه نینوا، چرا سکوت کرده‌ای و آواز نمی‌خوانی؟

هوش مصنوعی: آیا آهوی باغ خیرالانام، کدام دختر بدخلق تو را در دام گرفتار کرده است؟

هوش مصنوعی: چه کسی بر گلوی تو تیر ظلم را زد؟ که از کشتن تو، پیامبر (ص) آزرده خاطر شد؟

هوش مصنوعی: او وقتی این کلمات را گفت، ناگهان به زمین افتاد و زبانش به خاطر هیجان و شلوغی از کار افتاد.

هوش مصنوعی: آل رسول به شدت با چنگ و دندان ناراحتی و غم و اندوه خود را ابراز کردند، تا جایی که تمام افراد بر روی زمین به حالت غم و اندوه فرو رفتند.

هوش مصنوعی: بعد از مدتی که از حالت پریشانی خارج شدند، دوباره به هوش آمدند و دیگر راهی برای غم و اندوه باقی نمانده بود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ماتم و غم و اندوهی که بر اهل بیت پیامبر نازل شده است، اشاره می‌کند. او به مدت هفت روز از این درد و سوگ می‌گوید، نشان‌دهنده شدت و عمق این احساسات است و به نوعی بیانگر وفاداری و احترام به آل نبی و مصایبی است که آنها متحمل شده‌اند.

هوش مصنوعی: در شبی که بانوی هندی کاخ یزید بود، باد نفرین بر او می‌وزید.

هوش مصنوعی: در رؤیای روشن او، اینگونه مشاهده کرد که درهای این خیمه بدون هیچ بند و طنابی قرار دارند.